Automoderated users، confirmed، movedable، protected، مدیران، templateeditor
۶٬۷۶۹
ویرایش
هیهات منا الذلة: تفاوت میان نسخه‌ها
لینک
(گزارشی کردن بخشی از خطبه) |
(لینک) |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
به اساس منابع تاریخی، در [[واقعه کربلا]]، [[عبیدالله بن زیاد]] به سپاهیانش دستور داده بود که امام حسین(ع) یا باید تسلیم گردد و یا به جنگ تَن دهد. امام حسین(ع) روز عاشورا در [[خطبه|خطبه‌ای]] در مقابل [[لشکر عمر بن سعد|لشکریان عمر سعد]] چنین گفت: «اين خوانده شده ([[عبیدالله بن زیاد|عبیدالله]]) فرزند خوانده شده ([[زیاد بن ابیه]]) مرا بين دو امر نگاه داشته: شمشير كشيدن، و یا ذلّت و خوارى (يعنى انتظار دارد كه با آنان بجنگيم يا تسليم آنها شويم) «هيهات منّا الذلّة محال است تَن به ذلّت دهيم.».<ref name=":0">مسعودی، اثبات الوصية، ۱۳۸۴ش، ص۱۶۶.</ref> | به اساس منابع تاریخی، در [[واقعه کربلا]]، [[عبیدالله بن زیاد]] به سپاهیانش دستور داده بود که امام حسین(ع) یا باید تسلیم گردد و یا به جنگ تَن دهد. امام حسین(ع) روز عاشورا در [[خطبه|خطبه‌ای]] در مقابل [[لشکر عمر بن سعد|لشکریان عمر سعد]] چنین گفت: «اين خوانده شده ([[عبیدالله بن زیاد|عبیدالله]]) فرزند خوانده شده ([[زیاد بن ابیه]]) مرا بين دو امر نگاه داشته: شمشير كشيدن، و یا ذلّت و خوارى (يعنى انتظار دارد كه با آنان بجنگيم يا تسليم آنها شويم) «هيهات منّا الذلّة محال است تَن به ذلّت دهيم.».<ref name=":0">مسعودی، اثبات الوصية، ۱۳۸۴ش، ص۱۶۶.</ref> | ||
امام حسین(ع) در ادامه گفتار خود، اعلام می‌کند که | امام حسین(ع) در ادامه گفتار خود، اعلام می‌کند که [[خدا]]، [[پیامبر(ص)|پیامبر]]، مؤمنان و عقل‌هاى پاک و پاکيزه، پذیرش ذلت را از او قبول نمی‌کنند به همین جهت او قتلگاهها و مردن را بر ذلت و فرمان‌بردارى از ظالمان، مقدّم می‌دارد.<ref name=":0">مسعودی، اثبات الوصية، ۱۳۸۴ش، ص۱۶۶.</ref> | ||
برخی منابع تعبیر «الدَّنِيئَةُ» را به جای «الذِّلَّة» نقل کرده‌اند: ما را بر دو راهی شمشیر و ذلت قرار داده است. (وَ هَيْهَاتَ مِنَّا الدَّنِيئَةُ) و محال است به خواری تن دهیم».<ref>ابن شعبه حرانی، تحف العقول، ۱۴۰۴ق، ص۲۴۱.</ref> | برخی منابع تعبیر «الدَّنِيئَةُ» را به جای «الذِّلَّة» نقل کرده‌اند: ما را بر دو راهی شمشیر و ذلت قرار داده است. (وَ هَيْهَاتَ مِنَّا الدَّنِيئَةُ) و محال است به خواری تن دهیم».<ref>ابن شعبه حرانی، تحف العقول، ۱۴۰۴ق، ص۲۴۱.</ref> | ||