خسران: تفاوت میان نسخه‌ها

مصدر خسران از ريشه خ س ر و به معناى نقصان، هلاكت، زيان و گمراهى است.<ref>خليل‌بن احمد، ذيل «خسر»؛ زمخشرى، 1342ـ1343ش، قسم 2، ص 527؛ ابن‌منظور، ذيل «خسر»</ref> به نوشته ابوهلال عسكرى،<ref>عسكرى، ص 574</ref> خسران به معناى از دست رفتن تمام يا بخشى از سرمايه و معناى اصيل آن در زبان عربى هلاكت است.<ref>نيز رجوع کنید به ابن‌منظور، همانجا</ref> با اين‌حال، ابن‌فارِس (ذيل «خسر») نقص (كاستى) را معناى اصلى خَسِرَ دانسته‌است.<ref>نيز رجوع کنید به راغب اصفهانى، ذيل «خسر»</ref> اين واژه از يك سو هم به انسان و هم به فعل منسوب مى‌شود و از سوى ديگر، هم درباره چيزهاى خارجى و هم درباره امور ذهنى و روانى به‌كار مى‌رود.<ref>همانجا</ref>

منابع :علاوه بر قرآن؛ ابن‌بابويه، الامالى، قم 1417؛ همو، كتاب‌الخصال، چاپ على‌اكبر غفارى، قم 1362ش؛ همو، كتاب مَن‌لايـَحضُرُه‌الفقيه، چاپ على‌اكبر غفارى، قم 1404؛ ابن‌فارس؛ ابن‌ماجه، سنن ابن‌ماجة، چاپ محمدفؤاد عبدالباقى، ]قاهره 1373/ 1954[، چاپ افست ]بيروت، بى‌تا.[؛ ابن‌منظور؛ محمدبن عيسى ترمذى، سنن‌الترمذى و هوالجامع الصحيح، چاپ عبدالوهاب عبداللطيف، بيروت 1403/1983؛ خليل‌بن احمد، كتاب‌العين، چاپ مهدى مخزومى و ابراهيم سامرائى، قم 1409؛ حسين‌بن محمد راغب اصفهانى، المفردات فى غريب‌القرآن، چاپ محمد سيدكيلانى، تهران ?]1332ش[؛ محمودبن عمر زمخشرى، پيشرو ادب، يا، مقدمة‌الادب، چاپ محمدكاظم امام، تهران 1342ـ1343ش؛ همو، الكشاف عن حقائق غوامض التنزيل و عيون الاقاويل فى وجوه‌التأويل، بيروت 1366/1947؛ طباطبائى؛ طبرى، جامع؛ طوسى؛ حسن‌بن عبداللّه عسكرى، معجم‌الفروق اللغوية، الحاوى لكتاب ابى‌هلال‌العسكرى و جزءآ من كتاب‌السيد نورالدين الجزائرى، قم 1412؛ كلينى؛ محمدفؤاد عبدالباقى، المعجم‌المفهرس لألفاظ القرآن كريم، قاهره 1364، چاپ افست تهران ?] 1397[؛ مسلم‌بن حجاج، الجامع‌الصحيح، بيروت: دارالفكر، ]بى‌تا.