خرابه شام: تفاوت میان نسخه‌ها

'''خرابه شام'''، مکانی در [[دمشق]] که یزید بن معاویه [[اسیران کربلا]] را در آن جای داد. در منابع روایی این مکان بدون سقف و دیوارهای آن سست توصیف شده است. [[شهادت]] [[حضرت رقیه]] از وقایعی است که در این مکان رخ داده است.

[[یزید بن معاویه]] اسیران کربلا را در دمشق در خرابه‌ای جای داد. در [[ادبیات عاشورایی]] از آن به خرابه شام یاد می‌شود. بنا به نقل [[شیخ مفید]] محل اقامت اسیران، خانه‌ای متصل به کاخ یزید بوده است.<ref>مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۲۲.</ref>

از برخی روایات برمی‎آید که اسیران کربلا در خرابه وضعیت مناسبی نداشته‌اند. آفتاب آنها را اذیت می‌کرده<ref> جزایری، انوار النعمانیة، ۱۴۲۹ق، ج۳، ص۱۷۶؛ قمی، منتهی الآمال، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص ۱۰۰۱.</ref> و بر اثر آن، صورت‌هایشان پوست انداخته بود<ref>ابن طاووس، لهوف، ۱۳۴۸ش، ص۱۸۸.</ref> آنان در خرابه برای امام حسین نوحه‌سرایی و گریه می‌کردند.<ref> ابن طاووس، لهوف، ۱۳۴۸ش، ص۱۸۸.</ref> همچنین در برخی از روایات آمده است یزید بر خرابه نگهبانانی گمارده بود که زبان عربی را نمی‌دانستند.<ref>بحرانی، مدینة معاجز الائمة، ۱۴۱۳ق، ج۴، ص۲۶۴.</ref>

برخی منابع، خوابی از [[حضرت سکینه]] در روز چهارمی که در [[دمشق]] بوده نقل کرده‌اند.<ref>قمی، منتهی الآمال، ج۲، ص۱۰۰۵-۱۰۰۶؛ ابن طاووس، لهوف، ۱۳۴۸ش، ص۱۸۸-۱۸۹.</ref> به گفته [[ابن نما حلی]]، سکینه خواب دیده بود که [[پیامبر اسلام]]، [[حضرت آدم]]، [[حضرت ابراهیم]]، [[حضرت موسی]] و [[حضرت عیسی]] برای [[زیارت امام حسین]] به کربلا می‌روند در حالی‌که پیامبر اسلام محاسنش را به دست گرفته، گاهی به زمین می‌افتاد و گاهی از زمین بلند می‌شد. همچنین [[حضرت فاطمه]]، [[حوا]]، [[آسیه]]، [[مریم]] و [[خدیجه]] نیز آمده بودند در حالی‌که حضرت زهرا دست بر سر گذاشته بود و گاهی به زمین می‌افتاد و گاهی برمی‌خیرد. او خود را به حضرت زهرا رساند و شروع کرد به گریه کردن حضرت زهرا به او گفت. سکینه جان بس است که ناله‌ات جگرم را آتش زد و بندهای قلبم را قطع کرد. این پیراهن آغتشه به خون پدرت حسین است که از آن را خود جدا نمی‌کنم تا خدا را ملاقات کنم.<ref>ابن نما حلی، مثیر الاحزان، ۱۴۰۶ق، ص۱۰۵-۱۰۶.</ref>