محمدتقی بهجت: تفاوت میان نسخه‌ها

آیت‌الله بهجت پس از طی تحصیلات مقدماتی در شهر فومن، در ۱۳۴۸ ق. برای ادامه تحصیل رهسپار حوزه‌های علمیه [[عراق]] و ابتدا در [[کربلا]] ساکن شد.<ref>برگی از دفتر آفتاب، رضا باقی‌زاده، ص۲۲.</ref> اقامت آیت‌الله بهجت در کربلا، چهار سال به طول انجامید. در سال ۱۳۵۲ ق. از کربلا به [[نجف]] رفت و قسمت‌های پایانی دروس دوره سطح را نزد عالمان آن سامان به ویژه [[مرتضی طالقانی]] به پایان رساند. پس از اتمام دوره سطح، [[خارج فقه]] و اصول و نیز [[اخلاق]] و [[عرفان]] را از اساتید حوزه نجف فرا گرفت.<ref>ر. ک: گنجینه دانشمندان، محمّدشریف رازی، ج ۲، ص۹۰آثار الحجه، ج ۲ ص۶۵.</ref>

# [[سید حسین بادکوبه‌ای]].<ref>برگی از دفتر آفتاب، ص۵۲. و مجله قبسات، سال دوم، شماره دوم، تابستان</ref>

او در خانه‌ای قدیمی به فاصله کمی از مسجد فاطمیه گذر خان قم زندگی می‌کرد.<ref>نک: هفته نامه کتاب قم، مقاله «فقه در بستر عرفان» میثم مهاجر، دی ۱۳۸۳ ش.</ref>

آیت‌الله بهجت دیر اقدام به انتشار [[رساله توضیح المسائل]] کرد. استدلالش این بود؛ صبر کنید همه رساله خود را نشر دهند. بعد اگر کسی ماند و از دیگران [[تقلید]] نکرد و فقط خواست از من تقلید کند، آن وقت رساله مرا منتشر کنید. بهجت، هرروز صبح‌ها بعد از [[تعقیبات]] [[نماز صبح]] و طلوع آفتاب، به [[حرم حضرت معصومه]] می‌رفت و در مسجد شهید مطهری به عبادت می‌پرداخت.<ref>برگی از دفتر آفتاب، ص۶۸.</ref>

*[[امام خمینی]]:«جناب آقای بهجت، دارای مقامات معنوی بسیار ممتازی هستند. ایشان دارای موت اختیاری هستند».<ref>هفته نامه کتاب قم، فقه در بستر عرفان، ص۴.</ref>

*[[علامه طباطبایی]]:«ایشان عبد صالح است».<ref>هفته نامه کتاب قم، فقه در بستر عرفان، ص۴.</ref>

*[[سید رضا بهاءالدینی]]:«الان ثروتمندترین مرد جهان، به لحاظ معنوی، آقای بهجت است».<ref>هفته نامه کتاب قم، فقه در بستر عرفان، ص۴.</ref>

*[[محمد تقی جعفری]] پس از اشاره به روایت (زیارت عالمان در نزد خدا، محبوب‌تر از هفتاد بار طواف خانه خدا می‌باشد) در این مورد می‌گوید: «مصداق بارز علما، آیت‌الله بهجت هستند. صرف دیدن و ملاقات کردن ایشان، خود سر تا پا موعظه است. من هر وقت ایشان را می‌بینم، تا چند روز اثر این ملاقات در من باقی است».<ref>هفته نامه کتاب قم، فقه در بستر عرفان، ص۴.</ref>

*[[سیدحسین بُدلا]]:«وضع مقامات آقای بهجت، از همان زمانی که درس [[آیت‌الله بروجردی]] می‌رفتیم، روشن بود و معلوم بود که ایشان لیاقت چنین مقاماتی را دارند».<ref>برگی از دفتر آفتاب، ص۱۲۰.</ref>

*[[محمد شریف رازی]] مؤلف کتاب [[گنجینه دانشمندان (کتاب)|گنجینه دانشمندان]]:«آیت‌الله آقای حاج شیخ محمّدتقی بهجت غروی فومنی، از آیات و مدرسین بزرگ و دانشمندان بنام حوزه علمیه قم، حقاً عالمی برجسته و دانشمندی شایسته و مهذّب و بارع و متّقی و پارسا و مُعْرِض از تظاهرات و اجتماعات و دائم الذکر و مورد توجّه افاضل مدرسین و دانشمندان حوزه علمیه قم می‌باشند».<ref>گنجینه دانشمندان، ج ۶ ص۱۱۷.</ref>

{{نقل قول|آقایانی که طالب مواعظ هستند، از ایشان سئوال می‌شود آیا به مواعظی که تا به حال شنیده‌اید، عمل کرده‌اید یا نه؟ آیا می‌دانید که هر کس به معلومات خود عمل کرد، خداوند مجهولات او را معلوم می‌فرماید؟ آیا باید دعوت به حق از طریق لسان باشد؟ آیا نفرموده با اعمال خودتان دعوت به حق بنمایید؟ آیا طریق تعلیم را باید یاد بدهیم یا آن که یاد بگیریم؟<ref>به سوی محبوب، ص۳۹.</ref>}}

آیت الله محمد تقی بهجت از منظر ایجابی به سیاست می‌نگریست. وی درباره حکومت در دوره پس از [[غیبت امام زمان(عج)|غیبت]] می‌گوید «ایجاد حکومت اسلامی» [[واجب]] است «و توان اداره کشور را نیز داریم». تأکید او بر اقامه حکومت اسلامی در عصر غیبت، منوط بر اجرای کامل دستورات الهی و دوری جستن از مصلحت اندیشی‌هایی است که احیاناً منجر به تعطیلی احکام گردد. بهجت برخلاف کسانی که معتقد به تعویق افتادن وظایف اجتماعی و سیاسی [[معصوم|معصوم(ع)]] تا [[ظهور]] [[امام زمان(عج)]] هستند معتقد به جریان زندگی سیاسی شیعیان در عصر غیبت است. از این رو، بر فرد یا گروهی از مؤمنان واجب است که به اقامه چنین وظایفی قیام کنند. استدلال او بر چنین مدعایی، بر این فرض استوار است که «به دلیل عقلی و نقلی باید دین اسلام تا قیام [[قیامت]] باقی باشد و هر کس، دین دیگری غیر از [[اسلام]] بجوید، هرگز از او پذیرفته نمی‌گردد».<ref>فراتی، عبدالوهاب، آیت الله بهجت و زندگی سیاسی در عصر غیبت، مجله علوم سیاسی، شماره ۴۵.</ref>

محمد هادی فقهی می‌افزاید: زمانی که آیت الله خمینی را تبعید کردند، ایشان در درس گفتند کسانی نیستند بروند این سران را بکُشند؟ علاوه بر این، روابط دوستانه‌ای که میان او و امام خمینی برقرار بود، همواره او را خیرخواه انقلاب و دعاگوی آن فقید می‌ساخت.<ref>فراتی، عبدالوهاب، آیت الله بهجت و زندگی سیاسی در عصر غیبت، مجله علوم سیاسی، شماره ۴۵.</ref>

* فریادگر توحید؛ تهیه و تنظیم موسسه‌تحقیقاتی‌فرهنگی‌اهل‌بیت(ع)

* برگی از دفتر عارفان شرح حال شیخ ‌السالکین حضرت آیت اللّه العظمی بهجت؛ تألیف رضا باقی زاده

* در محضر بهجت؛ تألیف محمدحسین رخشاد

* بهجت عارفان؛ تألیف رضا باقی زاده

* آثار الحجة محمّدشریف رازی، ج۲، ص۶۵.

* برگی از دفتر آفتاب، رضاباقی‌زاده.

* به سوی محبوب، سید مهدی ساعی

* دانشوران و دولتمردان گیل و دیلم، ص ۱۰۴، صادق احسان بخش.

* در آسمان معرفت، علاّمه حسن زاده آملی.

* در محضر بهجت عارفان، رضا باقی‌زاده.

* سفر عشق

* گنجینه دانشمندان، محمّدشریف زاری،ج۲ص۹۰.