چله‌نشینی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''چِلّه‌نشینی''' یا '''اربعینیه'''، خلوت چهل‌روزه برای [[ریاضت]] و [[عبادت]] است که بیشتر میان مرتاضان و درویشان رواج داشته است. این کار با هدف به دست آوردن توانایی‌های لازم برای [[سیر و سلوک]] انجام می‌شود. کسانی که به چله‌نشینی باور دارند، غالباً به روایتی از [[پیامبر (ص)]] استناد می‌کنند که «هر کس چهل روز، خود را برای خدا [[اخلاص|خالص]] کند خدا چشمه‌های [[حکمت]] را از قلب وی بر زبانش جاری می‌کند». البته برخی چله‌نشینی‌ را [[بدعت]] می‌دانند.

معروف‌ترین چله‌‌نشینی، چله موسوی است که یادآور میقات چهل روزه موسی در [[طور سیناء|کوه طور]] است. این چله از اول [[ذی القعده]] آغاز می‌شود و در دهم [[ذی الحجه]] به پایان می‌رسد. نوع دیگری از چله‌نشینی به نام چله معکوس در برخی از گروه‌های [[صوفیه]] رواج داشت که در آن سالک در حالتی معکوس در چاهی آویزان می‌شد و چهل روز به [[ذکر]] و [[مراقبه]] می‌پرداخت.<ref>کاشانی بیدختی، «چله/چله‌نشینی»، ص۱۰۲، ۱۰۳.</ref>

در کتاب‌های صوفیه، شرایطی برای چله‌نشینی بیان شده است. اجازه و نظارت استاد، [[طهارت]] بدن، دائم الوضو بودن، سکوت، [[روزه]] یا کم‌خوری، خلوص [[نیت]]، مداومت بر ذکر، [[حضور قلب]] و آمادگی جسمی و روحی، از آن جمله است. برخی از صوفیان، آدابی چون رو به [[قبله]] نشستن به حالت چهارزانو یا دوزانو، نخوردن خوارک حیوانی، بیداری در شب، پوشاندن سر هنگام خروج از چله‌خانه، تکیه ندادن هنگام نشستن و بستن چشم را نیز توصیه کرده‌اند.<ref>کاشانی بیدختی، «چله/چله‌نشینی»، ص۱۰۲.</ref>