سوره نوح: تفاوت میان نسخه‌ها

يَغْفِرْ‌ لَكُم مِّن ذُنُوبِكُمْ وَيُؤَخِّرْ‌كُمْ إِلَىٰ أَجَلٍ مُّسَمًّى ۚ إِنَّ أَجَلَ اللَّـهِ إِذَا جَاءَ لَا يُؤَخَّرُ‌ ۖ لَوْ كُنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿٤﴾

یکی از مباحثی که در این سوره مطرح شده است بحث تاخیر افتادن [[اجل|أَجَل]] یا زمان فوت انسان است. خداوند در این آیه خطاب به مشرکان می‌فرماید به آن اصول سه گانه ایمان بیاورید تا خداوند گناهان شما را ببخشد و اجل شما را به [[اجل مسمی]] به تاخیر بیاندازد. بسیاری از مفسران شیعی معتقدند از اين آيه به خوبى استفاده مى‏شود كه «اجل» و سر رسيد عمر انسان دو گونه است «[[اجل مسمی|اجل مسمى]]» و‌ «[[اجل معلق|اجل نهايى]]» و يا به تعابیر دیگر اجل نزدیک و دور، اجل مشروط و اجل مطلق. اجل اول که در این آیه از آن به عنوان «اجل مسمی» تعبیر شده است قابل تاخیر است که یکی از راه‌های تاخیر انداختن آن بر اساس این آیه استغفار از گناهان است و اجل دوم که در این آیه از آن به عنوان «اجل الله» تعبیر شده است اجل نهایی و حتمی انسان است که قابل تغییر نیست.<ref>رک: طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴ش، ،ج ۲۰، ص۴۲، مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج ۲۵، ص ۵۹؛ طبرسى، ترجمه تفسير مجمع البيان، ج‏۲۵، ص ۳۳۲؛ شاه‏عبدالعظيمى، تفسير اثنى عشرى، ۱۳۶۳ش،  ج‏۱۳، ص ۳۲۵؛ طوسى، التبيان في تفسير القرآن، ج‏۱۰، ۱۳۳؛ كاشانى، منهج الصادقين فى إلزام المخالفين، ج‏۱۰، ص۱۷؛ بروجردى، تفسير جامع، ۱۳۶۶ش، ج‏۷، ص ۲۴۹.</ref> علامه طباطبایی نیز معتقد است که در اين آيه تاخير مرگ تا اجلى معين نتيجه عبادت خدا و تقوى و اطاعت رسول مطرح شده است. بنابراين، خداى تعالى در اين آيه كفار را وعده داده كه اگر صاحب ايمان و تقوا و اطاعت شوند، اجل كوتاه‌ترشان را تا اجل مسمى تاخير مى‏اندازد.<ref>طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴ش، ،ج ۲۰، ص۴۲</ref> این مفهوم در روایات نیز تایید شده است و روی آن تاکید فراوانی شده است<ref>مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج ۲۵، ص ۶۰.</ref> در روایتی از امام صادق(ع) در این خصوص آمده است «مَنْ یَمُوتُ بالذُنوب أَکْثَرُ مِمَّنْ یَمُوتُ بالآجال وَ مَنْ یَعیشُ بالإحْسان أَکْثَرُ ممَّن یَعیشُ بالأَعمار؛ آنها كه بر اثر گناهان مى‏ميرند بيش از آنها هستند كه به مرگ الهى از دنيا مى‏روند، و كسانى كه بر اثر نيكو كارى عمر طولانى پيدا مى‏كنند بيش از كسانى هستند كه بر اثر عوامل طبيعى عمرشان زياد مى‏شود»<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۵، ص ۱۴۰.</ref>