مهر نماز: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مُهر نماز'''، تکه‌ای سنگ و یا خاک قالب‌زده است که [[شیعیان]] هنگام [[سجده]] پیشانی را بر آن می‌گذارند. از نظر شیعیان لازم نیست که حتما بر مهر سجده کرد؛ بلکه سجده بر زمین، خاک، سنگ و آنچه از زمین می‌روید(به جز خوراکی و پوشاکی)، صحیح است. شیعیان استفاده از مهر را همان سیره [[پیامبر(ص)]] و [[اهل بیت]] در استفاده از خاک، سنگ و زمین برای سجده می‌دانند.

از نظر فقهای شیعه سجده بر [[تربت امام حسین(ع)]] مستحب است. آنان از این تربت مهر را ساخته‌اند و بر آنها سجده می‌کنند.

 

[[وهابیان]] ساختن و سجده بر آن را [[بدعت]] می‌دانند؛ اما به باور شیعیان مهر همان خاک است.

در صدر [[اسلام]] معمولاً مسلمانان کف [[مسجد|مساجد]] و خانه‌ها را با خاک، شن و حصیر بافته‌شده از نخل خرما فرش می‌کردند که سجده بر آن‌ها صحیح بود و بر همان سجده می‌کردند.{{مدرک}} در روایات متعددی از شیعه و [[اهل سنت]] نقل شده پیامبر و [[صحابه]] بر خاک، سنگ‌ریزه<ref>ابن تیمیه، الفتاوی الکبری، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۶۱.</ref> و خمره(سجاده از نخل خرما)<ref>بیهقی، السنن الکبری، دارالفکر، ج۲، ص۱۰۴.</ref> سجده می‌کرده است. همچنین برپایه روایات شیعه، [[اهل بیت]] نیز بر خاک، سجاده و حصیر از نخل<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۳۳۱، ۳۳۲.</ref> و به‌ویژه تربت امام حسین<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۰۹ق، ج۵، ص۳۶۶.</ref> سجده می‌کرده‌اند.<ref>خرسان، السجود علی التربة الحسینیه، ۱۴۲۰ق، ص۱۱۳-۱۱۴.</ref> به‌تدریج شیعیان برای راحتی دسترسی به خاک، تکه‌ای از خاک را قالب‌گیری کردند تا بر آن سجده کنند و آن را مٌهر نامیدند. کم‌کم استفاده از مهر نزد شیعیان فراگیر شد و به نماد شیعی تبدیل گردید.