قناعت: تفاوت میان نسخه‌ها

ابن‌منظور، «قَنِعَ» را به «رَضِیَ» و «قَناعت» را به «الرِّضا بالقِسم»، (رضایت داشتن به قسمت خود) معنا کرده است.<ref>ابن منظور، ۱۹۹۷: ذیل واژه قَنَعَ</ref> فراهیدی نیز در معنای این واژه چنین گفته است: «قَنِعَ یَقنَعُ قناعة، اَی: رَضِیَ بالقسمِ فهو قَنِعٌ وَ هُم قَنِعُون»<ref>فراهیدی، ۱۴۲۵: ذیل واژه قَنِعَ</ref> راغب اصفهانی، نیز قناعت را اکتفا کردن به مقدار کم از چیزهایی که به آن‌ها محتاج است تعریف کرده است.<ref>راغب اصفهانی، ۱۴۱۶: ذیل واژه قناعة</ref> در فرهنگ فارسی نیز قناعت در معنای خرسند بودن به قسمت خود و بسنده کردن به مقدار کم، گفته شده است.<ref>معین، ۱۳۸۰: ۷۶۹؛ معلوف، ۱۳۸۳: ۶۵۷</ref>

به بیان دیگر می توان گفت: قناعت: رضایت به کم و حسن تدبیر معاش است بدون دوست داشتن زیاده از حد زندگانی و اعتدال و میانه روی نیز می باشد.