عرفات: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عَرَفات''' یا '''عَرَفه'''، سرزمینی به مساحت هشت کیلومتر مربع در شرق [[مکه]]. [[وقوف در عرفات]]، یکی از ارکان [[حج تمتع]] و حج‌گزاران باید در روز نهم ذی‌حجه، در صحرای عرفات اقامت کنند. بر اساس روایتی از [[پیامبر اکرم(ص)]]، گناهانی وجود دارد که تنها با حضور در عرفات بخشیده می‌شود. [[امام حسین(ع)]]، [[دعای عرفه]] را در سرزمین عرفات بر زبان جاری کرد.

سرزمین عرفات، از نظر فقهی جزء حرم محسوب نشده است،<ref>شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۴۶۴؛ هروی، الإشارات إلی معرفة الزیارات، ۱۴۲۳ق، ص۷۴.</ref> با این حال حدود آن در ادوار مختلف تاریخی با استفاده از علائم و تابلوها، به طور دقیق مشخص بوده است.<ref>جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ۱۳۸۲ش، ص۱۲۹ و ۱۳۰؛ ابن الفقیه، البلدان، ۱۴۱۶ق، ص۷۸؛ بروسوی، أوضح المسالک، ۱۴۲۷ق، ص۴۶۸؛ شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۴۶۳.</ref>

بنابر برخی روایات، هنگامی که جبرئیل، مناسک حج را به ابراهیم پیامبر(ع) آموزش داد، در عرفات به او گفت: «أعرَفتَ مناسکَک؟»؛ یعنی «آیا مناسک خود را آموختی؟»، و ابراهیم پاسخ داد: «آری». و بدین جهت، در اشاره به «أعرفتَ» در سؤال جبرئیل، آن منطقه عرفات یا عرفه نامیده شد.<ref>أزرقی، أخبار مکه، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۶۷؛ فاکهی، أخبار مکة، ۱۴۲۴ق، ج۵، ص۹.</ref> برخی منابع، عرفات را محل دیدار و آشنایی‌[[آدم]] و [[حوا]] دانسته‌اند.<ref>سخاوی، البلدانیات، ۱۴۲۲ق، ص۲۲۵؛ بی‌آزار شیرازی، باستان‌شناسی و جغرافیای تاریخی قصص قرآن، ۱۳۸۰ش، ص۲۴۰.</ref> همچنین عرفات مکانی معرفی شده که مسلمانان در آن به گناهان خود اعتراف کرده و از خداوند طلب بخشش می‌کنند.<ref>سخاوی، البلدانیات، ۱۴۲۲ق، ص۲۲۵.</ref>

در قرآن کریم، در آیه ۱۹۸ سوره بقره، هنگام ذکر احکام و آداب حج، از عرفات نام برده شده است.<ref>«لَیسَ عَلَیکمْ جُناحٌ أَنْ تَبْتَغُوا فَضْلاً مِنْ رَبِّکمْ فَإِذا أَفَضْتُمْ مِنْ عَرَفاتٍ فَاذْکرُوا اللَّهَ عِنْدَ الْمَشْعَرِ الْحَرامِ وَ اذْکرُوهُ کما هَداکمْ وَ إِنْ کنْتُمْ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنَ الضَّالِّین: اگر هنگام حج طالب روزی خدا باشید، مرتکب گناهی نشده‌اید، و چون از عرفات بازگشتید خدا را در مشعر الحرام یاد کنید، از آن رو که شما را هدایت کرده، در حالی که پیش از آن گمراه بوده‌اید (سوره بقره، آیه ۱۹۸).</ref>

عرفات، با فریضه حج پیوند دارد<ref>فرهنگ فقه، ۱۳۹۲ش، ج۵، ص۳۷۶.</ref> و از اماکن مقدس اسلامی است.<ref>فرهنگ فقه، ۱۳۹۲ش، ج۵، ص۳۷۵.</ref> [[وقوف در عرفات]]، از ارکان [[حج تمتع]] است و حج بدون آن ادا نمی‌شود؛ بر این اساس، حج‌گزاران باید در روز نهم ذی حجه، از ظهر شرعی تا [[مغرب شرعی]] در صحرای عرفات اقامت کنند.<ref>موسوی شاهرودی، جامع الفتاوی مناسک حج، ۱۴۲۸ق، ص۱۷۳ و ۱۷۴.</ref>

بنابر روایتی که از پیامبر اسلام نقل شده، خداوند در غروب روز عرفه در برابر ملائکه به کسانی که در عرفات وقوف کرده‌اند، مباهات می‌کند و همه گناهان آنها را می‌بخشد.<ref>نوری، مستدرک الوسائل، ۱۴۰۸ق، ج۸، ص۳۶.</ref> اقامت و وقوف حج‌گزار در عرفات، مایۀ بخشوده شدن گناهان دانسته شده است؛ بنابر روایتی از پیامبر اکرم(ص)، گناهانی وجود دارند که تنها در عرفات بخشیده می‌شوند.<ref>نوری، مستدرک الوسائل، ۱۴۰۸ق، ج۱۰، ص۳۰.</ref> بر اساس روایتی از امام صادق(ع)، گناهکارترین شخص کسی است که از عرفات بازگردد و گمان کند بخشیده نشده است.<ref>شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۱۱؛ نوری، مستدرک الوسائل، ۱۴۰۸ق، ج۱۰، ص۳۰.</ref>

عرفات همچنین در روایات مربوط به [[دحو الارض]]، در کنار کعبه و سرزمین منا، از مکان‌هایی است که زمین از آن گسترش یافته است.<ref>شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۴۱.</ref> [[امام حسین(ع)]]، [[دعای عرفه]] را در حالی بر زبان جاری کرد که از چادر خود در سرزمین عرفات بیرون رفت و در حاشیه چپ کوه عرفات، یعنی [[جبل الرحمة]] قرار گرفت.<ref>عمرانی، «بررسی سند و ذیل دعای عرفه امام حسین(ع)»، ص۶۵.</ref>

  | پیوند = <!--ندارد، ناقص، کامل-->ناقص

  | رعایت شیوه‌نامه ارجاع = <!--ندارد، دارد-->ندارد

  | جامعیت = <!--ندارد، دارد-->ندارد