مناجات المعتصمین: تفاوت میان نسخه‌ها

مناجات المعتصمین (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۹ فوریهٔ ۲۰۱۵، ساعت ۱۴:۲۸

۱٬۳۶۹ بایت حذف‌شده ، ‏۹ فوریهٔ ۲۰۱۵

جز

←‏آموزه‌های دعا

دیداریویکی‌متن

کاربر ناشناس

imported>Hrezaei

@@ خط ۵: / خط ۵: @@
 مناجات المعتصمین از [[امام سجاد (ع)]] نقل شده و در [[الصحیفة الثانیة السجادیة (کتاب) |الصحیفة الثانیة السجادیة]]، [[بحارالانوار]]<ref> مجلسى، بحار الأنوار، ج ۹۱، ص ۱۵۲.</ref> و [[مفاتیح الجنان]] <ref> قمی، مفاتیح الجنان، ۱۷۹ ـ ۱۷۸.</ref> آمده است. علامه مجلسی زمان قرائت این دعا را روز پنج شنبه تعیین کرده است. <ref> مجلسى، بحار الأنوار، ج ۹۱، ص ۱۵۲.</ref>
-==آموزه‌های دعا==
+==پیام‌ها و مضامین==
-تعابیر آغازین این مناجات، متناسب با حال کسی است که از غیر [[خدا]] ناامید شده و با همه وجود، خود را محتاج خداوند می‌داند و رو به سوی او آورده و با ‌‌نهایت ذلت و درماندگی و با اعتراف به فقر و ناداری و بیچارگی خود می‌کوشد که دریای رحمت الهی را به تلاطم آورد و خود را مشمول رحمت او کند. امام پس از آنکه می‌فرماید: «هیچ امیدی به غیر خدا ندارد.» اذعان می‌کند که ورای عزت و قدرت الهی، عزت و قدرتی وجود ندارد. پس اگر به عزت و قدرت او پناه نبریم به چه کسی پناه ببریم؟
+* دعا با نهایت ذلت و درماندگی و با اعتراف به فقر و نداری و بی‌چارگی.
+* هیچ امیدی به غیر خدا نیست.
-امام (ع) پس از ذکر اسمای الهی متناسب با مقام التجا و اعتصام به خداوند، با تعابیر گوناگونی می‌فرماید که خدایا، آنچه که مرا واداشت که به سوی تو بیایم و به دامن تو چنگ زنم و به رحمت واسعه‌ات اعتصام جویم، [[گناه|گناهان]] من است نه خطرات و بلاهای مادی و دنیوی. پس سزاوار نیست که پناهنده به خویش را‌‌ رها کنی. و من به تو پناهنده شده‌ام و مرا از درگاه خویش محروم نساز.
+* ورای عزت و قدرت الهی، عزت و قدرتی وجود ندارد.
+* ذکر اسمای الهی متناسب با مقام التجا و اعتصام به خداوند.
-حضرت با ‌‌نهایت خضوع و [[تواضع]]، به [[فرشته|فرشتگان]] و بندگان شایسته خداوند [[توسل]] می‌جوید و با لحنی که گویی خود را شایسته بار یافتن به پیشگاه خداوند و برخوردار شدن از عفو او نمی‌داند، از خداوند می‌خواهد که به حق آن‌ها و مقام و منزلتی که در پیشگاه خداوند دارد، بر ایشان منت نهد.
+* انسان باید به خاطر[[گناه|گناهان]] خویش به درگاه الهی معتصم شود و درخواست رحمت او را داشته باشد نه خطرات و بلاهای مادی و دنیوی.
+* درخواست از خداوند با نهایت خضوع و [[تواضع]].
-امام از خداوند درخواست سکینه و آرامش می‌کند و پس از [[شفاعت]] خواستن از ملائکه مقرب و بندگان خاص خدا، و پس از اطمینان از اینکه مشمول عفو خداوند شده‌اند، از خداوند می‌خواهند که وی را غرق انوار محبت خود سازد. آن حضرت در پایان از خداوند درخواست می‌کند که ایشان را در کنف عصمت خود قرار دهد.<ref>مصباح، سجاده‌های سلوک، ج۲، ص ۳۴۰ ـ ۳۱۹.</ref>
+* [[توسل]] به [[فرشته|فرشتگان]] و بندگان شایسته خداوند با نهایت تواضع.
+* درخواست بخشش از خداوند به حق فرشتگان و بندگان شایسته حق و مقام ایشان.
+* درخواست سکینه و آرامش.
+* درخواست غرق کردن انسان در انوار محبت الهی.
+* درخواست نگاهداشتن انسان در کنف عصمت الهی.<ref>مصباح، سجاده‌های سلوک، ج۲، ص ۳۴۰ ـ ۳۱۹.</ref>
 ==متن و ترجمه دعا==