مجمع البیان فی تفسیر القرآن (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

طبرسی در مقدمه کتابش  مطالبی را تحت عنوان فنون هفتگانه به منظور مقدماتی  برای فهم علوم قرآن یادآورشده که فن اولش درباره تعداد آیات قرآن و فائده شناخت آنهاست. طبرسی نظر کوفیان را درتعداد آیات قرآن صحیح‌ترین عدد و سند این قول را برترین سند دانسته است زیرا این نظر از امیرالمؤمنین (ع) گرفته شده است. <ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۶.</ref>{{یادداشت|۶۲۳۶ عدد منسوب به قاریان اهل کوفه است. سیوطی، الاتقان، ۱۳۹۴ق، ج۱، ص ۲۳۵ به بعد}} نخستین مطلب مجمع البیان پس از مقدمه بیان این نکته است که بسم الله الرحمن الرحيم هم در [[سوره فاتحه|سوره حمد]] و هم در سایر سوره‌ها آیه‌ای مستقل است و هرکس در نماز آن را عمداً نگوید نمازش باطل است خواه نماز واجب یا مستحب باشد و بلند خواندنش در نماز هایی که باید قرائتش بلند خوانده شود [[واجب]] است و در دیگر نمازها [[مستحب]] است. <ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۵۰.</ref>مطلب پایانی تفسیر روایتی از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول خدا(ص)]]  است که فرمود: هیچ مؤمنی نیست مگر این كه برای قلب او دو گوش می‌باشد، در یک گوش وسواس [[خناس]] وسوسه می‌کند و در یک گوش [[فرشته]] می‌دمد، پس خداوند [[ایمان|مؤمن]] را به فرشته تأیید می‌کند، و این است معنی این آیه که خداوند فرموده است «و آنان را به روحی از خودش تأیید نمود» طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱۰، ص۴۹۸.{{یادداشت|وهو قوله سبحانه وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ. سوره مجادله آیه ۲۲}}