سوره بلد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره بلد''' نودمین سوره و از [[سوره‌های مکی]] [[قرآن]] که در [[جزء قرآن|جزء]] سی‌ام قرآن جای گرفته است. این سوره با [[سوگند]] به بلد ـ که اشاره به سرزمین [[مکه]] داردـ آغاز می‌شود؛ به همین دلیل آن را بَلَد نامیده‌اند. [[خدا|خداوند]] در سوره بلد به این می‎پردازد که زندگی انسان در عالم دنیا پیوسته با رنج عجین است و در بخش دیگر با شمردن برخی از نعمت‌ها به ناسپاسی انسان در مقابل این نعمت‌ها اشاره می‌کند. در سوره بلد باارزش‌ترین اعمال انسان آزادسازی [[برده|برده‌ها]]، غذادادن و کمک به بینوایان معرفی شده است. در فضیلت [[تلاوت]] این سوره از [[پیامبر (ص)]] نقل شده است هر كس سوره بلد را بخواند، خداوند او را از غضب خود در روز [[قیامت]] ایمن می‌کند.

سوره بلد با [[قسم|سوگند]] به «بَلَد» آغاز می‎شود و به همین سبب بلد نامگذاری شده است.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۴.</ref> بلد به معنای سرزمین است<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ذیل واژه «بلد».</ref> و در اینجا اشاره به سرزمین [[مکه]] دارد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۹۷۴م، ج۲۰، ص۲۸۹.</ref>

سوگند به شهر [[مکه]] برای بیان عظمت و قداست آن، آغازگر این سوره است. سپس به آفرینش انسان و اینکه زندگی او همراه با رنج و محنت است اشاره شده است. سخت‌ترین اما باارزش‌ترین اعمال انسان،  آزادسازی برده‌ها، غذادادن و کمک به بینوایان معرفی شده و خداوند نیکوکاران را «اصحاب میمنه» ([[اصحاب یمین]]، [[بهشت|بهشتیان]]) و بدکاران را «اصحاب مشئمه» ([[اصحاب شمال]]، [[دوزخ|دوزخیان]]) خوانده است. <ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۴.</ref>