سوره قدر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره قَدْر''' یا '''انا انزلنا''' نود و هفتمین سوره و از [[سوره‌های مکی قرآن]] است که در [[جزء]] ۳۰ جای دارد. نام سوره قدر از اولین آیه آن گرفته شده که به نزول [[قرآن]] در [[شب قدر]] اشاره دارد. سوره قدر از عظمت، فضیلت و [[برکت|برکات]] شب قدر و نزول [[فرشتگان]] رحمت در این شب سخن می‌گوید. [[شیعیان]] از محتوای این سوره، به ضرورت وجود [[امام معصوم(ع)]] در زمین تا [[قیامت]] استدلال می‌کنند.<br />

خواندن این سوره در [[نمازهای یومیه]] و برخی از [[نمازهای مستحب]] و نیز هزار بار خواندن آن در [[شب‌های قدر]] سفارش شده است.

نام‌گذاری این سوره به نام «قدر» به دلیل اشاره [[خداوند]] به نزول قرآن در [[شب قدر]] در نخستین آیه آن است. نام دیگر این سوره را «انا انزلنا» گفته‌اند؛ زیرا با این واژه شروع شده است.<ref>خرمشاهی، «سوره قدر»، ص۱۲۶۶.</ref>

در [[جوامع روایی]] شیعه، روایاتی از [[پیامبر اسلام(ص)]]، [[امام علی(ع)]] و [[امام باقر(ع)]] نفل شده که [[فرشتگان الهی]] در شب قدر بر والیان بعد از رسول خدا که علی (ع) و یازده تن از فرزندان او هستند، نازل می‌شوند و از [[شیعیان]] می‌خواهد با سوره قدر بر اثبات وجود و زنده بودن [[امام زمان(ع)]] استدلال کنند؛ چراکه نزول فرشتگان در [[شب قدر]] برای ابلاغ تقدیر سال آینده مختص به زمان پیامبر (ص) نیست و در تمام سال‌ها جاری است؛ بنابراین پس از پیامبر اسلام(ص)، فرشتگان بر جانشین آن حضرت، که [[امام معصوم]] و شبیه‌ترین شخص به پیامبر است، نازل می‌شوند.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۲۴۷-۲۵۲.</ref> [[شیعیان]] از این آموزه که شب قدر همیشگی است و نزول فرشتگان در این شب، حتمی است و از طرفی، این نزول نیازمند نزولگاهی قابل است، به وجود حجت در تمام زمان‌ها تا [[قیامت|روز قیامت]] استدلال کرده‌اند.<ref>رضوانی، موعود شناسی و پاسخ به شبهات، ۱۳۸۴ش، ص۲۸۷-۲۸۸.</ref>

در [[روایات]] برای خواندن این سوره [[ثواب|ثواب‌های]] بسیاری ذکر شده است: منقول است که بهترین سوره‌اى که بعد از [[سوره فاتحه]] در [[نمازهای واجب|نمازهاى فریضه]] خوانده می‌شود، سورۀ قدر و [[سوره توحید|توحید]] است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۳۱۵.</ref> از حضرت [[امام محمدباقر (ع)]] منقول است که «فضیلت ایمان کسى که [[ایمان]] به جملۀ «إِنّٰا أَنْزَلْنٰاهُ» و [[تفسیر]] آن داشته باشد بر کسانی که چنین ایمانی نداشته باشند، چون فضیلت انسان است بر حیوانات». <ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۲۵۰.</ref> <br />