سوره تین: تفاوت میان نسخه‌ها

این سوره را به این مناسبت «تین» می‌نامند که [[خداوند]] در آیه اول به آن [[سوگند]] خورده است. سوره تین را گاهی نیز «زیتون» یا «تین و زیتون» می‌نامند.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۱۲۶۵</ref> تین به معنای انجیر است.<ref>دهخدا، لغتنامه، ذیل واژه تین.</ref>

گفتنی است طبق نظر [[مفسر|مفسران]]، درباره معنای کلمه «تین» و «زیتون» در این سوره، چند احتمال وجود دارد: ۱. انجیر و زیتون خوراکی مراد است. ۲. به [[مسجد جامع اموی|مسجد دمشق]] اشاره دارد. ۳. مراد از زیتون [[مسجد بیت المقدس]] است. ۴. این دو کلمه به دو کوه در سرزمین [[شام]] و بیت المقدس اشاره دارند که به زبان سُریانی آنها را طور تینا و طور زیتا گویند.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۱۲۶۵</ref> ۵. مراد از «والتین والزیتون» [[امام حسن(ع)]] و [[امام حسین(ع)]] هستند.<ref>بحرانی، البرهان، ج۵، ص۶۹۲</ref>     

سوره تین جزو [[سوره‌های مکی]] و در [[ترتیب نزول]] بیست و هشتمین سوره‌ای است که بر [[پیامبر(ص)]] [[نزول قرآن|نازل]] شده است، این سوره در [[چینش کنونی قرآن|چینش کنونی]] [[مصحف|مُصحَف]] نود و پنجمین سوره است<ref>معرفت، آموزش علوم قرآن، ج۱، ص۱۶۶.</ref> و [[جزء قرآن|جزء]] سی‌ام قرآن قرار دارد.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۱۲۶۵.</ref>

سوره تین ۸ آیه، ۳۴ کلمه و ۱۶۲ حرف دارد. این سوره جزو [[سوره‌های مفصلات]] (دارای آیه‌های متعدد و کوتاه) و از سوره‌های کوچک قرآن است. این سوره از جمله سوره‌هایی است که با سوگند آغاز می‌شود و خداوند در همان ابتدا به چهار چیز سوگند یاد می‌کند.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۱۲۶۵.</ref>

سوره تین درباره برانگیخته‌شدن در [[قیامت]]، حسابرسی [[خداوند]] و پاداش [[آخرت|اُخرَوی]] است. این سوره ابتدا به خلقت انسان بر شایسته‌ترین شکل، اشاره می‌کند و سپس به این می‌پردازد که برخی از افراد، بر [[فطرت]] اولیه‌شان باقی می‌مانند؛ اما برخی به پست‌ترین مقام می‌رسند. در آخر هم نشان می‌دهد حکمت خداوند بر این است که بین این دو دسته در پاداش، تفاوت بگذارد.<ref>طباطبایی، ترجمه المیزان، ج۲۰، ص۵۳۹.</ref>

در تفسیر [[البرهان فی تفسیر القرآن|البرهان]] روایاتی ذیل این سوره نقل شده است که در برخی از آنها آمده است مراد از «و التین و الزیتون» [[امام حسن مجتبى|امام حسن]] و [[امام حسین(ع)]] هستند. در برخی دیگر نیز مراد از «دین» در [[آیه]] هفتم، [[ولایت]] [[امیرالمؤمنین]] معرفی شده یا گفته شده منظور از «إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ» در آیه ششم، آن حضرت و [[شیعیان]] اویند. همچنین نقل شده است مراد از «بلد امین» [[پیامبر(ص)]] است.<ref>بحرانی، البرهان، ج۵، ص۶۹۲-۶۹۴.</ref>

در تفسیرِ آیه چهارم آمده است خداوند چهار قَسَم یاد کرد تا بگوید انسان را از هر نظر شایسته و موزون آفریده است. از این آیه و آیه بعد این مطلب به دست می‌آید که آدمی استعداد این را دارد که به بالاترین مرتبه دست پیدا کند.<ref>طباطبایی، ترجمه المیزان، ج۲۰، ص۵۴۰.</ref>

[[فضل بن حسن طبرسی|طَبرِسی]] در تفسیر [[مجمع البیان|مَجمَعُ البَیان]] درباره فضیلت [[تلاوت]] این سوره می‌نویسد از [[پیامبر(ص)]] نقل است: «هر کس این سوره را بخواند، مادامی که در دنیاست (زنده است)، [[خداوند]] دو خصلت به او می‌دهد: سلامتی و یقین، و هنگامی که از دنیا برود، به تعداد کسانی که این سوره را خوانده‌اند، [[ثواب]] یک روز [[روزه]] را پاداش او قرار می‌دهد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۱۰، ۷۷۴.</ref>

فضائل دیگری نیز برای این سوره در کتاب [[ثواب الاعمال]]<ref>شیخ صدوق، ثواب الاعمال، ص۱۲۳.</ref> نقل شده است. همچنین آمده است دو رکعت [[نماز]] در [[ایام البیض|شب سیزدهم]] [[ماه شعبان]] خوانده می‌شود که در هر [[رکعت]] بعد از [[سوره حمد|حمد]]، سوره تین را باید خواند.<ref>سید بن طاووس، اقبال الاعمال، ج۳، ص۳۱۱.</ref>

{{پانویس2}}

* بحرانی، سیدهاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، به تحقیق قسم الدراسات الاسلامیه موسسه بعثت، تهران، بنیاد بعثت، چ۱، ۱۴۱۶ق.

* دهخدا، علی‌اکبر، لغتنامه، تهران، موسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران، چ۲، ۱۳۷۷ش.

* سید بن طاووس، الاقبال بالاعمال الحسنه، به تحقیق و تصحیح جواد قیومی اصفهانی، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، چ۱، ۱۳۷۶ش.

* شیخ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، قم، دار الشریف الرضی للنشر، چ۲، ۱۴۰۶ق.

* طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه سیدمحمدباقر موسوى همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ى مدرسين حوزه علميه قم‏، چ۵، ۱۳۷۴ش.

* طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، با مقدمه محمدجواد بلاغی، تهران، انتشارات ناصر خسرو، چ۳، ۱۳۷۲ش.

* معرفت، محمدهادی، آموزش علوم قرآن، [بی‌جا]، مرکز چاپ و نشر سازمان تبلیغات اسلامی، چ۱، ۱۳۷۱ش.

* مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چ۱، ۱۳۷۴ش.