کاربر ناشناس
آیه اخوت: تفاوت میان نسخهها
←متن آیه
imported>Mahboobi جزبدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Lohrasbi |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''آیه اُخُوَّت''' دهمین آیه از [[سوره حجرات]] است که به یکی از اساسی ترین دستورات اسلامی یعنی اخوت و برادری میان مسلمانان می پردازد؛ پس از نزول آیه شریفه [[رسول خدا]](ص) میان [[صحابه]] عقد اخوت برقرار ساخت و [[علی بن ابی طالب]] را برادر خویش خواند. بر اساس این آیه شریفه تمام مؤمنان برادر یکدیگر هستند و در صورت به وجود آمدن نزاع و درگیری بین آنان، دیگر مسلمانان وظیفه دارند تا مانع منازعات طرفین گشته و صلح و سازش بین آنان بر قرار سازند. | '''آیه اُخُوَّت''' دهمین آیه از [[سوره حجرات]] است که به یکی از اساسی ترین دستورات اسلامی یعنی اخوت و برادری میان مسلمانان می پردازد؛ پس از نزول آیه شریفه [[رسول خدا]](ص) میان [[صحابه]] عقد اخوت برقرار ساخت و [[علی بن ابی طالب]] را برادر خویش خواند. بر اساس این آیه شریفه تمام مؤمنان برادر یکدیگر هستند و در صورت به وجود آمدن نزاع و درگیری بین آنان، دیگر مسلمانان وظیفه دارند تا مانع منازعات طرفین گشته و صلح و سازش بین آنان بر قرار سازند. | ||
==متن آیه== | ==متن آیه== | ||
{{ | {{متن قرآن|'''إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُواْ بَينَْ أَخَوَيْكمُْ وَ اتَّقُواْ اللَّهَ لَعَلَّكمُْ تُرْحَمُون'''{{سخ}}|ترجمه= مؤمنان برادر يكديگرند؛ پس دو برادر خود را صلح و آشتى دهيد و تقواى الهى پيشه كنيد، باشد كه مشمول رحمت او شويد!|سوره= [[سوره حجرات|حجرات]]| آیه= ١٠}} | ||
==شأن نزول== | ==شأن نزول== | ||
[[ابن عباس]] میگوید: وقتی آیه اخوت نازل شد، [[پیامبر]] صلیاللهعلیهوآلهوسلّم میان مسلمانان پیوند برادری برقرار ساخت. همه مسلمانان را طبق منزلتشان با یکدیگر برادر اعلام کرد. آن گاه به [[علی]] علیهالسّلام فرمود: "تو برادر منی و من برادر تو"<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج 5، ص 108</ref><ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج 3، ص 14</ref> | [[ابن عباس]] میگوید: وقتی آیه اخوت نازل شد، [[پیامبر]] صلیاللهعلیهوآلهوسلّم میان مسلمانان پیوند برادری برقرار ساخت. همه مسلمانان را طبق منزلتشان با یکدیگر برادر اعلام کرد. آن گاه به [[علی]] علیهالسّلام فرمود: "تو برادر منی و من برادر تو"<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج 5، ص 108</ref><ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج 3، ص 14</ref> |