کویت: تفاوت میان نسخه‌ها

شیعیان کویت عمدتا از دیگر کشورها ومناطق به این سرزمین آمدند و ساکن شدند. عمده شیعیان کویتی اصلیتی ایرانی، عراقی، عربستانی و بحرینی دارند. شیعیان ایرانی الاصل که در اصطلاح «عجم کویتی» نامیده می‌شوند عموما از سواحل جنوبی ایران و استان‌های [[بوشهر]]، فارس، خوزستان به این کشور آمده‌اند. اغلب شیعیان عراقی از مناطق جنوبی عراق، [[بصره]]، [[نجف]] و [[کربلا]] هستند. شیعیان عربستان از منطقه شرقیه و از [[احساء|الاحساء]] (حساوی ها) هستند. گروهی از شیعیان بحرینی نیز به کویت آمده‌اند که به [[بحارنه]] و قلالیف مشهورند. این مهاجرت‌ها به دلایل مختلف و از جمله بهبود اوضاع اقتصادی و کارهای تجاری صورت گرفته است.<ref>میر رضوی و لفورکی، ۱۳۸۳: ۳۵۰.</ref>

جامعه شیعیان کویت شامل چهار گروه عمده بود: سلاله عرفی ساکنان اولیه بحرین؛ مهاجرینی که از حصه واقع در عربستان شرقی به آنجا آمده بودند؛ عرب‌های شیعه که در ابتدا از عربستان به ایران مهاجرت کرده و دوباره برگشته بودند؛ و بزرگترین گروه ایرانی‌هایی که در خود ایران ریشه داشتند. گروه اخیر به زبان فارسی صحبت می‌کردند و پیوندهای تجاری و خانوادگی شان را با ایران حفظ کرده بودند. یکی از افراد برجسته خانواده‌های کویتی ایرانی شیعه، [[یوسف بهبهانی]] بود که در دهه ۱۹۳۰ به حمل اجساد ایرانیان به عراق، از طریق کویت برای دفن در جوار [[عتبات عالیات]] اشتغال داشت.<ref>کریستال،۱۳۷۷: ۶۹.</ref>

شیعیان در کویت به چهار مدرسه مذهبی تقسیم می‌شوند:

#[[شیخیه]]: نسبتش به شیخ [[احسایی|احمد بن زید الدین احسایی]] می‌رسد که دیدگاه خاصی در مورد [[اهل بیت]] دارد، آن‌ها معتقدند که خدا اهل بیت را مورد فیض قرار داده و به آن‌ها اجازه داده که روزی مردم را توزیع کنند، اما الآن این اعتقاد دیگر رایج نیست. امروزه [[میرزا حسن احقاقی]] رهبری این گروه را بر عهده دارد و به اعتبار او، به آنها ''جماعت میرزا'' اطلاق می‌شود. مرکز تجمع این گروه مسجد [[امام صادق(ع)]] در مرکز پایتحت است. بیشترین مقلدان شیعه آن‌ها کسانی هستند که که از [[احساء]] به کویت مهاجرت کرده‌اند و معروف‌ترین خانواده‌های این جماعت؛ أریش، خریبط، الشواف، والوزان هستند. جماعت میرزا و رهبری مذهبی آن به دلیل اتخاذ مواضع بی‌طرفانه در قبال رویداد‌های سیاسی منطقه‌ای و بین‌المللی مورد انتقاد دیگر مدارس شیعیه کویت قرار گرفته است.