کویت: تفاوت میان نسخهها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
Ahmadnazem (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
Ahmadnazem (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
{|class="wikitable" style="margin-right:auto;margin-left:auto;" | {|class="wikitable" style="margin-right:auto;margin-left:auto;" | ||
|- | |- | ||
! جمعیت کل!! جمعیت شیعیان !! درصد !! تاریخ !! منبع | ! جمعیت کل!! جمعیت شیعیان !! درصد !! تاریخ !! منبع<ref>[http://www.ahlulbaytportal.com/fa.php/page,3348A5145.html پورتال مجمع جهانی]</ref> | ||
|- | |- | ||
| ۲.۰۶۷.۷۲۸|| - ||۴۰|| ۲۰۰۰|| دائرة المعارف امام حسین | | ۲.۰۶۷.۷۲۸|| - ||۴۰|| ۲۰۰۰|| دائرة المعارف امام حسین | ||
خط ۸۱: | خط ۸۱: | ||
| ۳.۳۹۹.۶۳۷|| ۵۶۵.۰۰۰ - ۷۰۶.۰۰۰|| ۲۰-۲۵ || ۲۰۰۹ || انجمن دین و زندگی اجتماعی «مؤسسه PEW» | | ۳.۳۹۹.۶۳۷|| ۵۶۵.۰۰۰ - ۷۰۶.۰۰۰|| ۲۰-۲۵ || ۲۰۰۹ || انجمن دین و زندگی اجتماعی «مؤسسه PEW» | ||
|} | |} | ||
===گرایشهای مذهبی شیعیان=== | ===گرایشهای مذهبی شیعیان=== | ||
جامعه شیعیان کویت شامل چهار گروه عمده بود: سلاله عرفی ساکنان اولیه بحرین؛ مهاجرینی که از حصه واقع در عربستان شرقی به آنجا آمده بودند؛ عربهای شیعه که در ابتدا از عربستان به ایران مهاجرت کرده و دوباره برگشته بودند؛ و بزرگترین گروه ایرانیهایی که در خود ایران ریشه داشتند. گروه اخیر به زبان فارسی صحبت میکردند و پیوندهای تجاری و خانوادگی شان را با ایران حفظ کرده بودند. یکی از افراد برجسته خانوادههای کویتی ایرانی شیعه، [[یوسف بهبهانی]] بود که در دهه ۱۹۳۰ به حمل اجساد ایرانیان به عراق، از طریق کویت برای دفن در جوار [[عتبات عالیات]] اشتغال داشت.<ref>کریستال،۱۳۷۷: ۶۹.</ref> | جامعه شیعیان کویت شامل چهار گروه عمده بود: سلاله عرفی ساکنان اولیه بحرین؛ مهاجرینی که از حصه واقع در عربستان شرقی به آنجا آمده بودند؛ عربهای شیعه که در ابتدا از عربستان به ایران مهاجرت کرده و دوباره برگشته بودند؛ و بزرگترین گروه ایرانیهایی که در خود ایران ریشه داشتند. گروه اخیر به زبان فارسی صحبت میکردند و پیوندهای تجاری و خانوادگی شان را با ایران حفظ کرده بودند. یکی از افراد برجسته خانوادههای کویتی ایرانی شیعه، [[یوسف بهبهانی]] بود که در دهه ۱۹۳۰ به حمل اجساد ایرانیان به عراق، از طریق کویت برای دفن در جوار [[عتبات عالیات]] اشتغال داشت.<ref>کریستال،۱۳۷۷: ۶۹.</ref> |