کویت: تفاوت میان نسخه‌ها

نام اصلی = دولة الکویت |

نام فارسی رسمی = دولت کویت |

نام عادی = کویت |

تصویر پرچم = پرچم کویت.png |

تصویر نشان ملی =نشان ملی کویت.png |

نقشه = موقعیت کویت.png|thumb|200px |

پایتخت = [[کویت (شهر)|کویت]] |latd=۲۹|latm=۲۲|latNS=N|longd=۴۷|longm=۵۸|longEW=E|

نوع حکومت = امیرنشین |

نحوه تشکیل = استقلال |

موارد منجر به تشکیل = از [[انگلیس]] |

تاریخ تشکیل = [[۵ ژوئن]] [[۱۹۶۱ (میلادی)|۱۹۶۱]] |

مساحت = ۱۷،۸۱۸ |

رتبه مساحت = ۱۵۷ام |

درصد آبها = جزئی |

سال براورد جمعیت = [[۲۰۰۵ (میلادی)|۲۰۰۵]] |

جمعیت = ۳٬۳۹۹٬۶۳۷ |

'''کُویت''' کشوری در منطقه [[خاورمیانه]] است. این کشور با مساحت ۱۷۸۱۸ کیلومتر مربع در شمال شبه جزیره [[عربستان]] و شمال غربی [[خلیج فارس]]، قرار گرفته است. کویت با کشورهای [[عراق]] و [[عربستان سعودی]] دارای مرزهای خاکی و با [[ایران]] از طریق [[خلیج فارس]] دارای مرزهای آبی است. پایتخت آن، شهر کویت است. این کشور جزو کشورهای کوچک طبقه‌بندی می‌شود که بیش از دو و نیم میلیون نفر جمعیت دارد. طبق آخرین سرشماری، دارای ۳٬۳۹۹٬۶۳۷ نفر جمعیت است که از این تعداد ۳۰% [[شیعه]] هستند و بخش مهمی از جامعه کویت را تشکیل می‌دهند. کویت در سال ۱۹۶۲م به استقلال رسید و از همان سال تا کنون، خاندان آل صباح بر آن حکومت می‌کنند.

 

دلیل این نام‌گذاری وجود قلعه کوچکی بود که محمد بن عریعر رهبر بنی خالد در قرن ۱۱ [[هجری قمری]] ساخت و آن را محل ذخیره توشه و بار قرار داد و زمانی که آل صباح به این منطقه آمدند، ابن عریعر این قلعه را به آل صباح بخشید و این قلعه آغازی برای ایجاد کویت بود.<ref>الشرباصی، 1953: 7-6.</ref> تا چندی پیش مردم کویت لفظ کویت را به صیغه مکبر یعنی «کوت» استعمال می‌کردند و مقصودشان از آوردن این لفظ کلبه صحرایی بود که آبیاران و چاهبانان در زمستان از سرما و در تابستان از گرما بدان پناه می‌بردند و همچنین آن را بر محلی که تعدادی از چاههای آب آشامیدنی در آن جا وجود دارد اطلاق می‌کردند. البته کویت در نزد عرب و غیر عرب چه قبل از [[اسلام]] و چه بعد از اسلام معروف بوده و هر کدام در این سرزمین سوابقی داشته‌اند و در فترت‌های مختلف در آن سکنی گزیده‌اند.<ref>جواهری، 1961: 7 – 6.</ref>

ساکنان اولیه کویت جماعتی از طوایف عتبی ساکن عربستان مرکزی بوده اند. در گذشته کویت محلی شبیه به اقامتگاه های معمولی عرب بوده است که به وسیله قلعه کوچکی از آن مدافعه و حفاظت می شده است. بعدا این محل به سرعت رو به آبادی و اهمیت نهاد و اعراب قبلی ساکن آن جا به وسیله عقد اتحادی با قبایل و طوایف مجاور موقعیت خود را بر علیه تجاوزات طایفه خالد که در آن زمان در شمال شرقی ساحل عربستان قدرت و نفوذ داشتند مستحکم ساختند.<ref>کویت،1365: 37.</ref>

تاریخ بنای کویت به شیخ [[برّاک بن غریر]] [[آل حمید|آل‌حمید]]، شیخ قبیلهٔ [[بنی خالد]] و حاکم امارت [[احساء]] می‌رسد که در اواخر سال ۱۱۱۰ هجری قلعه‌ای را با نام کوت برای ذخیرهٔ آذوقه و همچنین انبار کردن اسلحه بنا کرد که بعدها نام کویت از آن گرفته شد و سپس این شهر در عهد شیخ [[سعدون بن محمد آل حمید|سعدون بن محمد]] [[آل حمید|آل‌حمید]] به خاندان [[آل صباح]] بخشیده می‌شود.<ref>سایت رسمی دیوان امیری کویت http://www.da.gov.kw/ara/picsandevents/riseofkuwait.php؛ [http://www.rovinginsight.org/library/?content=International-insight-article-027&kuwait-beacon-of-humanity Kuwait: a Beacon of Humanity<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]؛ [http://www.northernstarkuwait.com/info1.html Kuwait Information<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</[http://embassyofkuwait.ca/Kwt/history/Rulers_of_Kuwait.htm History of Kuwait:: Rulers of Kuwait؛ !-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]؛ [http://books.google.com/books?id=icj1SiWf6YUC&pg=PA6&dq=BARRAK%2BKUWAIT&hl=en&ei=33JcTq6RHcmw8gP8u5DGAw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=8&ved=0CEwQ6AEwBw#v=onepage&q=BARRAK&f=false کتاب The reign of Mubarak al-Sabah ص ۶]</ref>

بازرگانی کویت در قدیم بیشتر بدست ایرانیان به ویژه مردم [[فارس]] و [[خوزستان]] انجام می‌شد. در آغاز رشد شهر، چند صد خانوار [[بهبهان|بهبهانی]] نیز از هر صنف در این بندر ساکن شدند.<ref>سلطانی، سلطان‌علی، بیست و هشت گفتار در باب فرهنگ و مردم ایران، تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۸۱خ. ، ص۱۶۳-۱۶۴.</ref>

| مرکز =   '''کویت'''

| شمال =     {{پرچم عراق}} [[عراق]]

| شرق =     خلیج فارس

| جنوب =   {{پرچم عربستان}} [[عربستان]]

| غرب = {{پرچم اردن}} [[اردن]]

| شمال شرقی =   {{پرچم ایران}} [[ایران]]

[[پرونده:نقشه کویت.jpg|بندانگشتی|300px|نقشه کویت]]

کویت دشت وسیع شنی است که در خلال آن گاهی تپه‌های کم ارتفاع وجود دارد. <ref>جواهری، 1961: 17.</ref> بیشترین ارتفاع این تپه‌ها سیصد متر است.

ناحیه شمالی کشور با تپه‌ای که به صورت پراکنده در آن وجود دارد، متمایز می‌شود. این تپه‌ها با نزدیک شدن به ساحل، شکل زنجیره‌ای متصل در طول ساحل شمالی به خود می‌گیرد که نام «جان الزور» بر آن اطلاق می‌شود. ارتفاع این تپه‌های زنجیره‌ای شکل به حدود 145 متر می‌رسد و به بیابان «ام الرمم» ختم می‌شود.<ref>فیلی رودباری، 1335: 1.</ref> در اطراف کویت جزیره‌هایی وجود دارد که جزیره بوبیان از همه بزرکتر است. در شمال جزیره وربه قرار دارد و در مدخل جون الکویت جزیره فیلیکه قرار دارد.<ref>جواهری، 1961: 17.</ref>

کویت به دلیل قرار گرفتن در نهایی‌ترین نقطه شمال غربی خلیج فارس و همسایگی با سه کشور ایران، عربستان و عراق اهمیت استراتژیکی دارد بویژه این که در کنار راه باریک دریایی خور عبدالله و خور موسی واقع شده است. وجود منابع معدنی و عظیم نفتی و کشف ذخایر گاز طبیعی در کویت نیز از دیگر ویژگی‌های این کشور است. سواحل و بنادر کویت نهایی ترین بنادر خلیج فارس هستند که با توجه به منابع عظیم نفت در این کشور اهمیت ویژه آن بیشتر می‌شود.<ref>موسوی، 1385: 21- 20؛ سنان، 1956: 136-135. </ref>

 

حکومت در کشور کویت در خاندان «الصباح» موروثی است و ولیعهد باید ظرف یک سال پس از تعیین امیر، با پیشنهاد وی و تصویب مجلس امت از میان افراد صلاحیت دار همین خاندان انتخاب شود. ولیعهد و امیر کویت همواره پسر عمو هستند بنابراین هرگاه امیر از یک خاندان باشد، ولیعهد باید از خاندان دیگر باشد. نخست وزیر و معاونان وی را امیر انتخاب می کند و ورای وزیران پس از معرفی از سوی نخست وزیر، به تایید امیر می رسند و او فرمان تشکیل کابینه را صادر می کند. نمایندگان مجلس با رای مردم و مقامات عالی قضایی از سوی امیر انتخاب می شوند. امیر همچنین در مقام فرمانده کل قوا، مقامات عالی نظامی را بر می گزیند.<ref>کاظمی دینان، 1388: 218.</ref>

زبان رسمی در کویت عربی است.<ref>مجتهد زاده، 1349: 573.</ref> که با لهجه های عربی فصیح، عربی خلیجی و عربی مهری –منسوب به مهر ایران– تلفظ می شود و از سایر زبان های غیر بومی می توان به زبان انگلیسی، هندو و اردو اشاره کرد.<ref>ژئوپلیتیک منطقه خلیج فارس با تاکید بر شیعیان، 1387: 51. </ref> خط رسمی نیز در کویت عربی است.<ref>کویت، 1375: 14.</ref>

۸۵ ٪ مردم کویت مسلمان هستند و اسلام دین رسمی این کشور است. ۴۵٪ ساکنان این کشور [[سنی]] اند<ref>میر رضوی و لفورکی، 1383: 350.</ref> اکثر سنی های کویت [[مالکی]] هستند.<ref>اطلاعاتی درباره کشور کویت،1362: 30.</ref> ۴۰/۵ ساکنان کویت [[شیعه]] و بقیه پیرو دیگر ادیان هستند<ref>میر رضوی و لفورکی، 1383: 350.</ref>

شیعیان کویت عمدتا از دیگر کشورها ومناطق به این سرزمین آمدند و ساکن شدند. عمده شیعیان کویتی اصلیتی ایرانی، عراقی، عربستانی و بحرینی دارند. شیعیان ایرانی الاصل که در اصطلاح «عجم کويتی» نامیده می شوند عموما از سواحل جنوبی ایران و استان های [[بوشهر]]، فارس، خوزستان به این کشور آمده اند. اغلب شیعیان عراقی از مناطق جنوبی عراق، [[بصره]]، [[نجف]] و [[کربلا]] هستند. شیعیان عربستان از منطقه شرقیه و از [[احساء|الاحساء]] (حساوی ها) هستند. گروهی از شیعیان بحرینی نیز به کویت آمده اند که به بحارنه و قلالیف مشهورند. این مهاجرت ها به دلایل مختلف و از جمله بهبود اوضاع اقتصادی و کارهای تجاری صورت گرفته است.<ref>میر رضوی و لفورکی، 1383: 350.</ref>

 

شیعیان در کویت به چهار مدرسه مذهبی تقسیم می شوند:

#[[شیخیه]]: نسبتش به شیخ [[احسایی|احمد بن زید الدین احسایی]] می رسد که دیدگاه خاصی در مورد [[اهل بیت]] دارد، آن ها معتقدند که خدا اهل بیت را مورد فیض قرار داده و به آن ها اجازه داده که روزی مردم را توزیع کنند، اما الآن این اعتقاد دیگر رایج نیست، و هم اکنون به آن ها در کویت به اعتبار میرزا حسن احقاقی، جماعت میرزا اطلاق می شود، که او ملیت کویتی دارد و امامشان می باشد و مرکز تجمع شان مسجد [[امام صادق (ع)]] در مرکز پایتحت است. بیشترین مقلدان شیعه آن ها کسانی هستند که که از احساء به کویت مهاجرت کرده اند و معروف ترین خانواده های این جماعت؛ أریش، خریبط، الشواف، والوزان هستند. جماعت میرزا و رهبری مذهبی آن به دلیل اتخاذ مواضع بی طرفانه در قبال رویداد های سیاسی منطقه ای و بین المللی مورد انتقاد دیگرمدارس شیعیه کویت قرار گرفته است.

#اخباریه: آن ها بحرینی و از مقلدان میرزا ابراهیم جمال الدین هستند که پیشوای شیعیان بحرینی به شمار می رورد. مهم ترین خانواده های وابسته به این جماعت خانواده های؛ قلاف، خیاط، مکی، جمعه، حاجی حامد می باشند.

#خوئیه: که بقیه شیعیان کویتی ایرانی تبار را شامل می شود. آن ها از [[سید ابوالقاسم خویی]] که در نجف زندگی می کرد تقلید می کنند، مساجد زین العابدین، مقامس و نقی از مراکز تجمع این گروه در کویت به شمار می رود. مهم ترین خانواده های منتسب به این جماعت خانواده های؛ موسوی، قبازر، دشتی، اشکانی، بهمن، بهبهانی، و معرفی هستند.<ref>المدیرس، 1999: 8 – 7.</ref>

#پیدایش جنبش های اسلام گرای [[حزب امل|امل]] و [[حزب الله]] در لبنان.

نقشی که شیعیان کویت طی جنگ خلیج فارس در مقابل صدام ایفا کردند تغییر شگرفی در وضعیت آنان پدید آورد و به پذیرش مجدد و بازگشت آنان به درون جامعه کویت – و از جمله نظام سیاسی- انجامید. در زمان حمله عراق به کویت بسیاری از سنیان ثروتمند کویت برای گذراندن تعطیلات در خاج از کشور به سر می بردند لذا در این زمان تعادل جمعیتی کشور به نفع شیعیان به هم خورد و شیعیان در مقابل هجوم قوای عراق به شدت ایستادگی کرده و بسیاری از شیعیان به دست قوای اشغالگر عراقی کشته شدند یا به زندان افتادند. در این میان ابراز میهن دوستی شیعیان دو نتیجه در بر داشت:

در واقع تجربه دشوار و مشترک اشغال کویت از سوی عراق، چنان احساس ملیت گرایی را در میان کویتی ها قوت بخشید که امروزه نظیر آن را کمتر در کشورهای عربی می توان یافت. بازتاب این اتحاد ملی آن بود که بلافاصله پس از جنگ خلیج فارس، شیعه و سنی مشترکا خواستار احیای قانون اساسی و مجلس ملی شدند.<ref>فولر و فرانکه، 1384: 310.</ref> به دلیل ساختار دموکراتیک کویت، شیعیان با سازماندهی فعالیت های سیاسی خود و تشکیل احزاب در ساختار سیاسی کشور نقش آفرینی می کنند.<ref>متقی زاده، 1384: 193.</ref> جنبش های شیعیان کویت، مرکب از عرب زبان ها و ایرانیان مقیم این کشور هستند که تفاوت های نژادی و گرایش های سیاسی مختلف باعث اختلافاتی میان آن ها شده بود اما پس از انتخابات دهمین دوره مجلس ملی، به وحدت نسبی رسیدند.<ref>حیدری، 1383: ش 152.</ref>

* '''[[حزب الدعوة الاسلامیة|حزب الدعوه]]:''' تشکیلات حزب الدعوه متاثر از مرکزیت این حزب در عراق بود. از آنجا که طبق قانون اساسی کویت، وجود احزاب در این کشور مشروعیت ندارد، این مجموعه به صورت غیر علنی و در قالب فعالیت های مذهبی و اجتماعی محدود به کار خود ادامه داد. تشکیلات این حزب مستقل از مرکزیت آن در عراق فعالیت می کرد.

*'''انجمن دانشجویان شیعه:''' دانشجویان شیعه دانشگاه کویت در رقابت با سایر گروه های سیاسی فعال در دانشگاه در انتخابات انجمن دانشجویی در دهه هفتاد اقدام به تشکیل گروه خاصی نمودند که اعضای این گروه با توجه به زمینه های قوی مذهبی، بعد از پیروزی انقلاب به پیروی خط امام روی آوردند. با ایجاد شکاف در میان شیعیان و با تشدید فعالیت جماعت شیرازی در میان شیعیان و تشدید فعالیت این جماعت در دانشگاه، گروه مزبور به دو قسمت به نام های قائمه الاسلامیه الحره (خط امام) و قائمه الحره (جماعت شیرازی) تقسیم شده و اختلاف فیما بین موجب تنزل شیعیان به رده های آخر جدول در انتخابات انجمن دانشجویان دانشگاه کویت گردید.

* '''جمعیه الثقافیه الاجتماعیه:''' در سال های بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، شیعیان پیرو خط امام که در فعالیت های سیاسی، از سوی دولت تحت فشار بودند اقدام به تشکیل انجمن فرهنگی – اجتماعی تحت عنوان جمعیه الثقافیه الاجتماعیه نمودند که در قالب آن به جذب جوانان و فعالیت های عقیدتی – سیاسی مبادرت می شد. تحرکات این گروه در سال های ۱۳۶۴ تا ۱۳۶۶ به اوج خود رسید. در سال ۱۳۶۶ با دستگیری گروهی از شیعیان وابسته به این گروه، شورای اداری آن منحل و دولت گروه جدیدی را که وابسته به دولت بودند به عنوان اعضاء شورا تعیین و عملا این انجمن تعطیل شد.

*'''ائتلاف الاسلامی الوطنی:''' این گروه در سال ۱۳۷۰ بعد از آزادی کویت با ائتلاف جناح های مختلف شیعه تشکیل گردید. هدف از تشکل این گروه سازماندهی فعالیت های سیاسی شیعیان در انتخابات سال ۱۹۹۲ میلادی (۱۳۷۳) مجلس الامه بود. این ائتلاف با توجه به جو موجود و روحیه همکاری ناشی از صدمات جنگ توانست از وحدت نسبی بهره برداری و 5 نفر از شیعیان را بعنوان نماینده وارد مجلس هفتم نماید. این ائتلاف پس از انتخابات به علت اوجگیری اختلافات شیعیان عملا از هم پاشید و اکنون وجود خارجی ندارد.<ref>سیفی،1386: 75، 74.</ref>

 

از لحاظ قانونی، قانون اساسی کویت برطبق آنچه که به اسم آزادی ادیان تدوین شده به شیعیان حق انجام آزادانه مناسک ومراسم های مذهبی را می دهد. ودولت از انجام فعالیت های مذهبی که براساس عادت های مرسوم باشد و نظم عمومی را بر هم نزند و مخالف با عرف جامعه نباشد حمایت می کند.<ref>ناصر، 2011: 158.</ref> مهمترین پدیده های مثبتی که می توان در این رابطه به آن ها اشاره کرد شامل:

* شیعیان کویتی در مورد مسائل و امور شخصی مانند شیعیان بحرینی به دادگاه های اولیه [[شیعه جعفری]] و استیناف مراجعه می کنند، همچنین در سال ۲۰۰۳ دولت موافقت کرد که شیعیان در مسائلی مانند آن به دادگاه های عالی جعفری مراجعه کنند.

* شیعیان در کویت به طور آزادانه مراسم مذهبی خود را انجام می دهند و در ساخت و برپایی مساجد و حسینه ها حتی در محله های سنی نشین از آزادی برخوردارند و به همین دلیل تعداد مساجد شیعیان در کویت به ۵۶ مسجد می رسد به اضافه ۱۱۶ حسینیه، گرچه طبق منابع دیگر تعداد مساجد شیعیان در کویت ۳۵ یا ۳۸ مسجد می باشد و به طور کلی نمی توان تعداد مساجد شیعیان کویت را به طور دقیق معین کرد چرا که تعداد آن ها با توجه به زمان تغییر می کند.

* برخی ازافراد خانواده حکومتی کویت بسیار علاقمند به زیارت حسینیه ها در مناسبت های شیعیان ویژه در روز عاشورا هستند.

* بعد از این که دسته های عزاداری حسینی در کویت ممنوع شد در سال ۲۰۰۶ حکومت با برپایی دسته عزاداری در رمیثیه موافقت کرد و حمایت امنیتی از آن به عمل آورد و در سال ۲۰۰۳ حکومت کویت هیئتی برای اداره اوقاف جعفری و نظارت بر آن تاسیس کرد.<ref>ناصر، 2011: 159.</ref>

*شیعیان برای جذب روحانیان و علماء از قم و نجف به جز در زمان جنگ ایران و عراق ممنوعیتی نداشتند برخلاف وضعیت شیعیان در برخی کشورهای مجاور که شیعیان از نبود آزادی برای انجام امور مذهبی خود رنج می برند.<ref>المدیرس، 1999: 10.</ref>

از بعد اقتصادی باید اذعان کرد که برخی از خانواده های شیعه از بزرگترین تاجران در زمینه اقتصادی و تجاری کویت شدند. از مهم ترین این خانواده ها: الوزان، بهبهانی، دشتی و معرفی هستند. علاوه بر این شیعیان از تعلیم و آموزش در توسعه و بهبود اوضاع اجتماعی خود استفاده کرده اند. به گونه ای که دولت مرکز آموزش مجانی را تاسیس کرده که شیعه و سنی به طور مساوی از آن بهره می برند.<ref>ناصر، 2011: 151.</ref> وضع اقتصادی نقش مهمی در از بین بردن شکاف میان شیعیان و اهل سنت از جهت اجتماعی و فرهنگی داشت که شیعیان از توزیع ثروت نفتی استفاده کردند. در آغاز دهه ۵۰ کویت شاهد بهره برداری های کلان نفتی بود که به بهبود سطح اقتصادی شهروندان کویتی کمک کرد، امری که زمینه را برای شیعیان فراهم کرد تا در امور اقتصادی فعالیت کنند، به طوری که بعضی خانواده های شیعه از بزرگترین طبقات تجاری کویت شدند، همچنین تحولات اقتصادی واجتماعی که در آن زمان کویت شاهد آن بود به شیعیان فرصت داد که پست های مهم مدیریتی را در دولت عهده دار شوند و همچنین به توسعه و گسترش آموزش در کویت کمک کرد، امری که شیعیان واهل سنت به طور یکسان از آن استفاده کردند و دولت آموزش رایگان را در تمام مقاطع تحصیلی از جمله تحصیلات عالیه فراهم کرد که به توسعه وضعیت اجتماعی وعلمی کمک کرد.<ref>المدیرس، 1999: 9.</ref>

 

[[پرونده:دیدار امیر کویت با رهبر انقلاب و ریاست جمهوری ایران.JPG|بندانگشتی|300px|دیدار امیر کویت با رهبر انقلاب و ریاست جمهوری ایران]]

#همجواری ایران و کویت که خود یکی دیگر از عوامل نیرومند همبستگی و دوستی و سرمنشاء هزاران مناسبات دوستانه و صمیمانه دیگر خواهد بود. پس از اعلام استقلال کویت، ایران اولین کشور غیر عربی بود که استقلال این کشور را به رسمیت شناخت و هیاتی از رجال و شخصیت های برجسته ایران برای تبریک به کویت رفتند.<ref>جواهری، 1961: 128 – 127.</ref>

تاریخ روابط ایران و کویت را می‌توان در دو مقطع جداگانه و در بطن حاکمیت مورد تجزیه و تحلیل قرار داد: بخشی از روابط در دوران حاکمیت شاهنشاهی شکل گرفته و فضای حاکم بر این فصل نشان از حرکت دو طرف در راستای منافع طرفین و هم سویی با منافع ابر قدرت‌ها داشته است.<ref>ناصر، 2011: 213.</ref> در زمینه روابط کویت با ایران قبل از انقلاب اسلامی باید گفت که پس از اعلام استقلال کویت در سال 1961 ایران از جمله نخستین کشورهایی بود که کویت را به رسمیت شناخت.<ref>سیفی، 1386: 165.</ref> این شناسایی با توجه به این که بعضی از کشورها نسبت به شناسایی استقلال کویت تردید داشتند و حتی عراق مدعی حاکمیت بر کویت بود؛ اثر عمده ای در حسن رابطه بین ایران و کویت داشته است. پس از شناسایی کویت از سوی ایران هیات حسن نیتی به کویت اعزام گردید و این امر در تحکیم مبانی دوستی بین دو کشور تاثیر بیشتری به جای گذاشت.<ref>اطلاعاتی درباره کویت، 1362: 115.</ref>

 

اما روابط دو دولت بعد از انقلاب اسلامی به نوعی بود که رویدادهای ایران در پایان سال ۱۹۷۸ و آغاز سال ۱۹۷۹ به دلیل نداشتن شناخت دقیق از تحولات نوعی «وحشت» و «اضطراب» برای مقامات رسمی کویت ایجاد کرد. به رغم نوسان و سردی واکنش‌های رسمی، مقامات کویت تصریح کردند که رویدادهای ایران ماهیتاً یک مسئله داخلی است و باید به شیوه ای که ایران آن را مشخص می‌سازد با آن برخورد کرد، به عبارت دیگر کویت در این رویدادها دخیل نیست. به هر حال کویت از جمله اولین کشورهایی بود که نظام جمهوری اسلامی ایران را به رسمیت شناخت. دیدار شیخ صباح الاحمد وزیر خارجه کویت از تهران در ژوئن ۱۹۷۹ نیز نخستین دیدار وزیر خارجه یکی از کشورهای حوزه خلیج فارس از تهران بود. هدف این دیدار بررسی امنیت در منطقه و توسعه‌ی مناسبات ایران و اعراب عنوان گردید. وزیر خارجه کویت با ابراز خشنودی از انجام این دیدار اعلام نمود روابط دو کشور از امروز به بعد بهتر خواهد شد.<ref>فیلی رودباری، 1375: 158 – 157.</ref>