المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

 

نخستین مطلب تفسیر المیزان پس از مقدمه، نکته‌ای درباره شروع قرآن با

«بِسْمِ ٱللهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ» است  و نکته این است که معمولاً مردم کاری را که انجام می‌دهند و یا مى خواهند آغازش کنند، آن را با نام عزیزى و یا بزرگى آغاز مى کنند، تا به این وسیله مبارک و پر اثر شود، و نیز آبروئى و احترامى به خود بگیرد، و یا حداقل باعث شود که هر وقت نام آن عمل و یا یاد آن به میان مى‌آید، به یاد آن عزیز نیز بیفتند. این نکته را در نامگذاری نیز رعایت مى‌کنند، مانند این که مولودى که برایشان متولد مى شود، و یا خانه و یا مؤ سسه‌اى که بنا مى‌کنند، به نام محبوبى و یا عظیمى نام مى گذارند، تا آن نام با بقاء آن مولود، و آن بناى جدید، باقى بماند، مثل کسى که فرزندش را به نام پدرش نام مى‌گذارد، تا همواره نامش بر سر زبان‌ها بماند، و فراموش نشود.این نکته در کلام خداى متعال نیز جریان یافته  و او کلام خود را به نام خود(بِسْمِ ٱللهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ) که عزیزترین نام است آغاز کرده ، تا آنچه که در کلامش هست نشانه او را داشته باشد، و مرتبط با نام او باشد، و نیز ادبى باشد تا بندگانِ خود را به آن ادب ، مودَّب کند، و به آنها بیاموزاند تا در اعمال و افعال و گفتارهایشان این ادب را رعایت نموده ، آنها را با نام وى آغاز نموده و نشانِ وى را به آن بزنند، تا عملشان خدائى شده و صفات  و ویژگی‌های اعمال خدا را داشته باشد. <ref>طباطبایی، المیزان، ج۱، ص۱۵.</ref>