غیبت: تفاوت میان نسخه‌ها

غیبت از [[گناهان کبیره]] است که در [[آیه غیبت|آیه ۱۲ سوره حجرات]] از آن به خوردن گوشت برادرِ مرده تعبیر شده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۲، ص۱۸۵.</ref> در روایات هم تعبیرات شدید اللحنی نسبت به غیبت کننده آمده است. پیامبر(ص) فرمود: هر کس از مرد یا زن مسلمانی غیبت کند، خداوند تا چهل شبانه روز [[نماز]] و [[روزه]] او را نپذیرد مگر این که غیبت شونده او را ببخشد<ref>مجلسی، بحارالأنوار، ج۷۵، ص۲۵۸، ح۵۳ </ref> و غیبت کردن را در (نابودی) دین مسلمان مؤثرتر از خوره در درون او دانسته<ref>کلینی، الکافی، ج۲، ص۳۵۷، ح۱ </ref> و غیبت را موجب انتقال اعمال خیر به غیبت شونده و گناهان او به غیبت کننده معرفی می‌کند.{{یادداشت|پیامبر(ص) فرمود: روز قیامت فردی را می‌آورند و او را در پیشگاه خدا نگه می‌دارند و کارنامه‌اش را به او می‌دهند، اما حسنات خود را در آن نمی‌بیند. عرض می‌کند: الهی! این کارنامه من نیست! زیرا من در آن طاعات خود را نمی‌بینم! به او گفته می‌شود: پروردگار تو نه خطا می‌کند و نه فراموش. عمل تو به سبب غیبت کردن از مردم بر باد رفت. سپس مرد دیگری را می‌آورند و کارنامه‌اش را به او می‌دهند. در آن طاعت بسیاری را مشاهده می‌کند. عرض می‌کند: الهی! این کارنامه من نیست! زیرا من این طاعات را بجا نیاورده ام! گفته می‌شود: فلانی از تو غیبت کرد و من حسنات او را به تو دادم. (سبزواری، جامع الأخبار، ص۴۱۲)}}

پیامبر(ص)‌ در روایتی ضمن نهی از غیبت، گناه غیبت را سخت‌تر از [[زنا]] شمرد؛ زیرا خداوند توبه زناکار را می‌پذیرد؛ اما توبه غیبت کننده پذیرفته نخواهد شد مگر آنکه غیبت شونده از او بگذرد.<ref>صدوق، الخصال، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۶۳؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۰۶.</ref>

امام صادق(ع) یکی از ریشه‌های این گناه را [[حسد]] دانسته<ref>صدوق، الخصال، ۱۳۶۲ش، ص۱۲۱.</ref> و غیبت مؤمن را عامل خروج از [[ولایت]] [[خدا]] و وارد شدن در ولایت [[شیطان]] معرفی می‌کند.<ref> صدوق، ألامالی، ۱۳۷۶ش، ص۱۰۳.</ref>