استعاذه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اِسْتِعاذه'''، تعبیری [[قرآن کریم|قرآنی]]، به معنای پناه بردن به [[خداوند]] از هر نوع شر، بدی و وسوسه‌های [[شیطان|شیطانی]]. خواندن آن با الفاظ خاص و ترکیب ویژه، پیش از [[قرائت قرآن|قرائت قرآن]]  و نیز پیش از [[سوره حمد]] در [[نماز]] [[مستحب]] است. سوره‌های [[سوره ناس|ناس]]، [[سوره فلق|فلق]] و [[سوره توحید|توحید]] به نام سه سوره معوّذه معروفند. این امر بر دو نوع باطل و صحیح است. استعاذه باطل، پناه بردن به جن و شیاطین و موجودات آسمانی و کمک خواستن از آنهاست و استعاذه حقیقی، کمک خواستن از خداوند است. موارد زیادی از [[تعویذ]] و پناه بردن به خدا از سوی پیامبران و اولیای الهی در متون دینی یاد شده است. در احادیث، استعاذه جهت در امان ماندن از وسوسه‌های شیطان، دشمنی بدکاران، آسیب حیوانات گزنده و موذی و فقر و دست‌تنگی سفارش شده است.

قرآن کریم در [[سوره جن]] <ref>آیه ۷۲</ref> با اشاره به این اندیشه نادرست، پناه بردن گروهی از آدمیان به جن را موجب گمراهی و زیان بیشتر آنان بر شمرده است. <ref>نیز نگاه کنید: طبری، تفسیر، ج۲۶، ص۶۷ - ۶۹؛ طبرسی، مجمع البیان، ج۱۰، ص۵۵۵-۵۵۶؛ سیوطی، الدرالمنثور، ج۸، ص۲۹۹-۳۰۱؛ بحرانی، البرهان، ج۴، ص۳۹۱-۳۹۲</ref>