Automoderated users، confirmed
۹٬۴۴۹
ویرایش
مباح: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
ویکی سازی
جز (ویکی سازی) |
جز (ویکی سازی) |
||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
اباحه معنای دیگری نیز در فقه دارد که عبارت است از اذن در تملک یا انتفاع از اموالی که مالک خاص ندارد. در مواردی که اذن در تملک باشد، آن را '''اباحه تملک''' و در مواردی که اجازه انتفاع از چیزی باشد، آن را '''اباحه اِنتفاع''' می‌نامند: | اباحه معنای دیگری نیز در فقه دارد که عبارت است از اذن در تملک یا انتفاع از اموالی که مالک خاص ندارد. در مواردی که اذن در تملک باشد، آن را '''اباحه تملک''' و در مواردی که اجازه انتفاع از چیزی باشد، آن را '''اباحه اِنتفاع''' می‌نامند: | ||
* مباحات قابل انتفاع، مباحاتی است که مورد استفاده عموم مسلمانان است و استفاده انحصاری از آنها ممنوع است و باید به نحوی مورد استفاده قرار گیرد که مانع استفاده دیگران نشود، مثل راه‌ها و خیابان‌های عمومی. | * مباحات قابل انتفاع، مباحاتی است که مورد استفاده عموم مسلمانان است و استفاده انحصاری از آنها ممنوع است و باید به نحوی مورد استفاده قرار گیرد که مانع استفاده دیگران نشود، مثل راه‌ها و خیابان‌های عمومی. | ||
* مباحات قابل تملک، مباحاتی است که به اذن امام مسلمین و موافق موازین شرعی قابل تملک است، مثل تملک اراضی موات از طریق احیای آن یا صید ماهی از آب‌های مباح. | * مباحات قابل تملک، مباحاتی است که به اذن امام مسلمین و موافق موازین شرعی قابل تملک است، مثل تملک [[احیا موات|اراضی موات]] از طریق احیای آن یا صید ماهی از آب‌های مباح. | ||
قانون مدنی ایران به پیروی از فقه [[امامیه]] مباحات را به دو دسته تقسیم می‌کند: (۱) مباحات قابل استفاده و انتفاع غیرانحصاری و (۲) مباحات قابل تملک. از دسته اول به نام اموال عمومی یا اموالی که مورد استفاده عموم است، یاد می‌کند<ref>مادة ۲۴</ref> و در ماده ۲۷ می‌گوید: «اموالی که ملک اشخاص نمی‌باشد و افراد مردم می‌توانند آنها را مطابق مقررات مندرجه در این قانون و قوانین مخصوصه مربوط به هر یک از اقسام مختلفه آنها تملک کرده و یا از آنها استفاده کنند، مباحات نامیده می‌شود مثل اراضی موات یعنی زمین‌هایی که معطل افتاده و آبادی و کشت و زرع در آنها نباشد». | قانون مدنی ایران به پیروی از فقه [[امامیه]] مباحات را به دو دسته تقسیم می‌کند: (۱) مباحات قابل استفاده و انتفاع غیرانحصاری و (۲) مباحات قابل تملک. از دسته اول به نام اموال عمومی یا اموالی که مورد استفاده عموم است، یاد می‌کند<ref>مادة ۲۴</ref> و در ماده ۲۷ می‌گوید: «اموالی که ملک اشخاص نمی‌باشد و افراد مردم می‌توانند آنها را مطابق مقررات مندرجه در این قانون و قوانین مخصوصه مربوط به هر یک از اقسام مختلفه آنها تملک کرده و یا از آنها استفاده کنند، مباحات نامیده می‌شود مثل اراضی موات یعنی زمین‌هایی که معطل افتاده و آبادی و کشت و زرع در آنها نباشد». | ||