علائم ظهور: تفاوت میان نسخه‌ها

{{اعتقادات شیعه}}

== مفهوم‌شناسی==

بر پایه روایتی که [[شیخ صدوق]] نقل کرده، [[خروج سفیانی]]، [[قیام یمانی]]، [[صیحه آسمانی]]، [[قتل نفس زکیه]] و [[خسف بیداء]] از علائم حتمی ظهورند.<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۶۵۰.</ref> شیخ مفید در کتاب [[الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد (کتاب)|الارشاد]] فهرستی از علائم ظهور ارائه کرده که برخی از آنها عبارت‌اند از: خسوف و کسوف، مرگ و میرها، جنگ‏‌ و آشوب‏‌های فراگیر، [[پرچم‌های سیاه|پرچم‌های سیاه]] از مشرق و باران‌های پیاپی.<ref>نگاه کنید به مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۳۶۸-۳۶۹.</ref> برخی با استناد به عبارت «والله اعلم» که شیخ مفید در پایان فهرست مذکور آورده است،<ref>مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۳۷۰.</ref> گفته‌اند شیخ مفید نسبت به برخی از این علائم تردید کرده است.<ref>محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی، ۱۳۹۳ش، ج۷، ص۴۲۵.</ref>

{{ستون شروع}}

*اختلاف [[بنی عباس]] در ریاست دنیا و زوال حکومت ایشان

همچنین از برخی نشانه‌های ظهور مانند [[خروج سفیانی]] در کنار برخی از نشانه‌های قیامت مانند [[دابة الارض]]، خروج عیسی، [[قیام امام زمان]] و [[طلوع خورشید از مغرب]] به عنوان نشانه برپایی قیامت یاد شده است.<ref>طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۴۳۶.</ref> گفته شده از آن‌جا كه در منابع دينى، قيام حضرت مهدى، از نشانه‌هاى برپايى قيامت شمرده شده،<ref>برای نمونه نگاه کنید به: طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۴۳۶.</ref> پاره‌اى از نشانه‌هاى ظهور، نشانه‌هاى قيامت نيز شمرده مى‌شود.<ref>سلیمیان، فرهنگ‌نامه مهدویت، ۱۳۸۸ش، ص۴۴۸.</ref>

== علائم ظهور واقعی‌اند یا نمادین؟==

[[سید محمد صدر]] (۱۳۲۲-۱۳۷۷ش) از [[مرجع تقلید|مراجع تقلید]] قرن چهاردهم شمسی در کتاب [[موسوعة الامام المهدی (کتاب)|تاریخ الغیبه الکبری]] برخی از نشانه‌های ظهور مانند [[سفیانی]] و [[دجال]] را رمزی و نمادین دانسته است. او دجال را نماد انحراف از اسلام و سفیانی را نماد انحراف در جامعه اسلامی دانسته است.<ref> صدر، تاریخ الغیبة الکبری، ص۴۸۴.</ref> در پاسخ او گفته‌اند رمزی‌دانستن علائم ظهور خلاف ظاهر احادیث است. همچنین سبب می‌شود که کارکرد علائم ظهور لغو باشد؛<ref>محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی، ۱۳۹۳ش، ج۷، ص۴۶۰.</ref> چراکه کارکرد علائم ظهور، شناخت امام مهدی(عج) از [[مدعیان دروغین]] است.<ref>محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی، ۱۳۹۳ش، ج۷، ص۴۱۴-۴۱۵.</ref>