روضه‌خوانی (آیین): تفاوت میان نسخه‌ها

سبب نامیدن [[مرثیه‌سرایی]] به روضه‌خوانی آن است که مرثیه‌خوانان در گذشته حوادث [[کربلا]] را از کتاب روضة الشهداءِ [[ملا حسین واعظ کاشفی]] (درگذشته ۹۱۰ق) می‌خواندند. چون خوانندگان، عیناً کتاب روضة الشهداء را برای مردم می‌خواندند، آنان را روضه‌خوان یعنی روضةالشهدا‌خوان می‌گفتند.<ref>قمی، فوائدالرضویه،۱۳۸۵ش، ج۱،ص۲۵۴؛ آقا بزرگ، الذریعه، ۱۴۰۸ق،ج۱۱، ص۲۹۵، ج۷، ص۹۳.</ref> کم کم روضه مصطلحی(اصطلاحی) شد برای مصیبت امام حسین(ع) و روضه خوان به کسی اطلاق شد که مصیبت امام حسین(ع) را بخواند؛ اگر چه به روضة الشهدا هم مراجعه نکرده باشد.<ref> قمی، فوائدالرضویه، ص۱۴۶.</ref> محمدهادی یوسفی غروی، پیدایش واژه روضه و روضه‌خوانی را به [[روضة الواعظین و بصیرة المتعظین (کتاب)|کتاب روضة الواعظین]] [[محمد بن حسن فتال نیشابوری|فَتّال نیشابوری]] (درگذشته ۵۰۸ق) دانسته و معتقد است چون نوحه‌سرایان کتاب روضة الواعظین را می‌خوانده‌اند ترکیب روضه‌خوانی شکل گرفته است.<ref>[https://www.dinonline.com/2554/ اعتبارسنجی منابع عاشورا به گزارش یوسفی غروی]، سایت دین‌آنلاین.</ref>

در دوره افشاریان، [[سوگواری|عزاداری]] و روضه‌خوانی به وسیله نادرشاه، محدود شد؛<ref> مظاهری،رسانه شیعه، ص۴۲.</ref> اما در دوره قاجاریه، عزاداری امام حسین(ع) رونق گرفت، فتحعلی شاه قاجار در بعضی از شب‌های جمعه‌، به خصوص در [[رمضان|ماه رمضان]] و ماه‌های [[محرم (ماه)|محرم]] و [[صفر]]، روضه‌خوانی برپا می‌کرد‌.<ref>مظاهری، رسانه شیعه، ص۸۱.</ref>