تحدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تَحدیث''' شنیدن صدای [[فرشته]] که گاهی با دیدن صورت تمثّل‌یافته فرشته نیز همراه است. به باور شیعه، [[امامان(ع)]] و برخی دیگر از اولیای الهی از این موهبت الهی برخوردارند؛ بی‌آنکه [[نبی]] باشند. گفته شده صدای [[فرشته]] برخلاف صدای شیطان، با سکینه و وقار و آرامش همراه است.

[[شیعه]] و [[سنی]] اتفاق‌نظر دارند که با خاتمیت<ref>سوره احزاب، آیه۴۰.</ref> ارتباط [[فرشتگان]] با انسان‌های برگزیده (محدَّثان) قطع نمی‌شود.<ref>امینی، الغدیر، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۶۷.</ref> برخی از این روایات، در [[کتاب الغدیر]] جمع‌آوری شده است.<ref>امینی، الغدیر، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۶۷-۸۰.</ref>  

در منابع شیعی، به [[امام علی(ع)]] و سایر امامان شیعه، محدَّث گفته می‌شود به این معنا که آنها بی‌آن که [[نبی]] باشند، فرشتگان در گوششان نجوا کرده و در قلبشان [[الهام]] می‌کنند.<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۲۷۰-۲۷۱؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۶، ص۷۱ و ج۱۴، ص۲۳۶.</ref> <br>

از [[امام صادق(ع)]] روایت شده که امام و [[رسول الله(ص)]] در شیوه کسب علم از این جهت متفاوت هستند که امام، وحی از جانب خدا را نمی‌شنود و آنچه را رسول الله(ص) می‌بیند، او نمی‌بیند؛<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۲۴۳.</ref> بلکه امام محدَّث است بدین بیان که خداوند فرشته‌ای را به سوی او می‌فرستد تا در گوش او صدایی طنین افکند.<ref>صفار قمی، بصائر الدرجات، ۱۴۰۴ق، ص۳۴۳.</ref> عالمان شیعه نیز بر این نکته تأکید دارند که محدَّث اگرچه با فرشته در ارتباط است، اما [[نبی]] و رسول نیست و بر او [[وحی تشریعی|وحی]] نازل نمی‌شود.<ref>امینی، الغدیر، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۶۷؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۱، ص۵۴؛ کلینی، الکافی، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۲۷۰-۲۷۱.</ref>