محمود گاوان: تفاوت میان نسخه‌ها

'''محمود گاوان''' (۸۰۸-۸۸۶ق)، مشهور به «خواجه جهان» از دانشمندان، ادیبان، شاعران و وزیر شیعی [[بهمنیان|سلسله بهمنیان]] بود. در زمان وی بهمنیان، بیشترین وسعت جغرافیایی خود را در منطقه دکن، واقع در جنوب [[هند]] یافته و به اوج شکوفایی رسیدند. شخصیت علمی و رونق سیاسی ایجاد شده از سوی او، سبب شد دانشمندان و شاعران ایرانی و شیعی قابل توجهی به آن دیار مهاجرت کرده و سبب گسترش و تعمیق [[شیعه|تشیع]] در آن منطقه گردیدند.

برخی بر این باورند که محمود گاوان در کنار [[شاه طاهر جنیدی]] (درگذشت ۹۵۶ق) و [[میر محمد مومن استرآبادی]] (درگذشت ۱۰۳۴ق) یکی از برجسته‌ترین و پرنقش‌ترین شخصیت‌های سیاسی علمی شیعی ایرانی در دکن بود.<ref>قلی قرایی، «مقدمه»، در میرمحمدمومن استرآبادی مروج تشیع در جنوب هند، ۱۳۸۷ش، ص۲۳.</ref> این نقش در دو محور قابل بررسی است:

محققان تصریح کرده‌اند که خواجه محمود در ترویج [[شیعه|تشیع]] و کارهای فرهنگی، کاردان بوده است.<ref>عالمی،‌ خدیجه، «محمود گاوان وزیر گمنام شیعی در دکن»، در فصلنامه شیعه‌شناسی،‌ ص۲۱۶.</ref> اعتقاد شخصی محمود گاوان که از منظر برخی محققان شیعه بوده،<ref>هالیستر، تشیع در هند، ۱۳۷۳ش، ص۱۲۳.</ref> در تقویت تشیع موثر بوده است.<ref>عالمی،‌ خدیجه، «محمود گاوان وزیر گمنام شیعی در دکن»، در فصلنامه شیعه‌شناسی،‌ ص۲۱۶.</ref> از سوی دیگر، حضور عالمی گیلانی همچون او در دربار شاهان دکن و آشوبهایی که در آن زمان در گیلان در جریان بود،‌ سبب شد که بسیاری از عالمان و شاعران گیلان به قلمرو بهمنیان مهاجرت کرده و سبب رونق بیش از پیش تشیع در آن منطقه شوند.<ref>جلال جعفرپور و ساسان طهماسبی، «معرفی و شناسایی مهاجران گیلانی هند، با تکیه بر دکن (۱۷۰۰- ۱۴۰۰م)»، ص۵۴.</ref> در زمان محمود، سلطنت بهمنیان به میعادگاه دانشمندان و ادیبان در سراسر هندوستان تبدیل گشت.<ref>قلی قرایی، «مقدمه»، در میرمحمدمومن استرآبادی مروج تشیع در جنوب هند، ۱۳۸۷ش، ص۲۳.</ref>