|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{در دست ویرایش ۲|ماه=[[آبان]]|روز=[[۲۶]]|سال=[[۱۴۰۳]]|کاربر=P.motahari }}
| |
| {{اعتقادات شیعه}} | | {{اعتقادات شیعه}} |
| '''مُعْجزه'''، اصطلاحی در علم کلام، به‌معنای کاری خارق العاده، همراه با ادعای نبوت و [[تحدی]] است که دیگران از انجام آن عاجزند. بین معجزه با [[ارهاص]]، [[کرامت]] و سحر تفاوت‌هایی بیان کرده‌اند. در تفاوت معجزه با ارهاص گفته‌اند ارهاص کارهای خارق العاده، پیش از مبعوث شدن است. تفاوت معجزه با کرامت نیز در این است که کرامت، کارهای خارق العاده‌ای است که با ادعای نبوت همراه نیست. تفاوت معجزه با سحر و امثال آن مثل جادو و شعبده‌بازی در این است که منشأ معجزه الهی است، اما سحر با تمرین به دست می‌آید و هدفی دنیایی را دنبال می‌کند و قابل شکست خوردن است. | | '''معجزه'''، اصطلاحی است در علم کلام، به‌معنای کاری خارق‌العاده، همراه با ادعای نبوت و [[تحدی]] که دیگران از انجام آن عاجزند. در قرآن، معجزات بسیاری از [[پیامبران]] نقل شده که به‌گفته عالمان مسلمان، هریک از آنها متناسب با زمانه ظهور آن پیامبران بوده است. برخی از مشهورترین این معجزات عبارت‌اند از: زنده‌کردن مردگان توسط [[حضرت عیسی]]، تبدیل [[عصای موسی]] به اژدها، [[ید بیضا|ید بیضاء]] و [[سرد شدن آتش بر ابراهیم|زنده‌ماندن ابراهیم(ع) در آتش]]. |
|
| |
|
| از نظر متکلمان، معجزه قاعده علیت را نقض نمی‌کند، اما درباره این که علت و منشأ آن چیست، اختلاف نظر وجود دارد. اشاعره آن را فعل مستقیم خداوند می‌دانند. بعضی فلاسفه ایجاد معجزات را به خود نفس یا روح نبی نسبت داده‌اند. گروهی از عالمان آن را معلولِ علت‌های مادیِ غیر متعارفی دانسته‌اند که در دسترس بشر عادی نیست و برخی دیگر آن را به ملائکه نسبت داده‌اند.
| | عالمان مسلمان [[قرآن|قرآن کریم]] را معجزه جاویدان [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|حضرت محمد(ص)]] می‌دانند. در برخی منابع روایی شیعه هم معجزاتی از امامان شیعه(ع) در جهت اثبات امامت آنان نقل شده است. |
|
| |
|
| در قرآن، معجزات بسیاری از [[پیامبران]] نقل شده که هر یک از آنها متناسب با زمانه ظهور آن پیامبر بوده است. برخی از مشهورترین این معجزات عبارت‌اند از: زنده کردن مردگان توسط [[حضرت عیسی]]، تبدیل [[عصای موسی]] به اژدها، [[ید بیضا|ید بیضاء]]، [[سرد شدن آتش بر ابراهیم|زنده ماندن ابراهیم(ع) در آتش]]. [[قرآن|قرآن کریم]] را معجزه جاویدان [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|حضرت محمد(ص)]] دانسته‌اند. در برخی منابع روایی شیعه همچنین معجزاتی را از سوی امامان شیعه(ع) در جهت اثبات امامت آنان نقل کرده‌اند.
| | از نظر متکلمان، معجزه قاعده علیت را نقض نمی‌کند؛ اما درباره اینکه علت و منشأ آن چیست، اختلاف‌نظر وجود دارد: اشاعره آن را فعل مستقیم خداوند می‌دانند. بعضی از فلاسفه ایجاد معجزات را به خود نفس یا روح نبی نسبت داده‌اند. گروهی از عالمان آن را معلولِ علت‌های مادیِ غیرمتعارف دانسته‌اند که در دسترس بشر عادی نیست و برخی دیگر آن را به ملائکه نسبت داده‌اند. |
| | |
| واژه معجزه در قرآن به معنای عجز و ناتوانی به کار رفته است. معنای اصطلاحی آن، جعل متکلمان است. در قرآن برای اشاره به معنای اصطلاحی معجزه، از واژگان «بَیِّنه: دلیل روشن»، «آیه: نشانه روشن»، «برهان: دلیل واضح»، «سلطان: دلیل قاطع»، «بصیرت» و «عَجَب: شگفت‌انگیز»، استفاده شده است
| |
|
| |
|
| ==مفهوم‌شناسی و جایگاه== | | ==مفهوم‌شناسی و جایگاه== |
