آیه ۶۱ سوره نور: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه ۶۱ سوره نور''' خطاب به مؤمنان بیان می‌کند نابینایان، افراد شَل، بیماران و خود مؤمنان حق دارند بدون اجازه به خانه برخی خویشاوندان، خانه‌هایی که کلیدش به امانت‌ در دست آن‌ها است، یا دوستان وارد شوند و بدون [[اسراف]] غذا بخورند.  

[[مجتهد|فقیهان شیعه]] به بررسی فقهی مفاد آیه ۶۱ سوره نور پرداخته‌اند. فقهایی چون [[علامه حلی]]، [[مقدس اردبیلی]]، [[ملا احمد نراقی]]، [[شهید اول]] و [[شهید ثانی]] غذا‌خوردن در خانه گروه‌های مذکور در این آیه را از حکم [[حرمت تصرف در مال دیگران]] و خوردن بدون اجازه، استثنا کرده‌ و آن را [[مباح|جایز]] شمرده‌اند.<ref>موسسه دائرة المعارف فقه الاسلامی، موسوعة الفقه الاسلامی، ۱۴۲۴ق، ج۴۲، ص۱۴۸ ـ ۱۴۹؛ شهید ثانی، الروضة البهیه، ۱۴۱۰ق، ج۷، ص۳۴۱.</ref> به نظر ملا احمد نراقی هیچ فقیهی با این حکم مخالفت نداشته و روایاتی بر آن دلالت می‌کند.<ref>موسسه دائرة المعارف فقه اسلامی، موسوعة الفقه الاسلامی، ۱۴۲۴ق، ج۴۲، ص۱۴۸.</ref> در این حق تفاوتی میان حضور یا غایب‌بودن مالک این خانه‌ها نیست.<ref>شهید ثانی، الروضة البهیه، ۱۴۱۰ق، ج۷، ص۳۴۱.</ref> البته غذا‌خوردن برای کسی که علم به نارضایتی صاحب‌خانه در استفاده از غذا داشته باشد [[حرام]] است.<ref>شهید ثانی، الروضة البهیه، ۱۴۱۰ق، ج۷، ص۳۴۱.</ref> با استناد به اطلاق آیه ورود با اذن یا بدون آن به خانه و نوع غذا از نظر شهید ثانی تاثیری در این حکم ندارد.<ref>شهید ثانی، الروضة البهیه، ۱۴۱۰ق، ج۷، ص۳۴۲.</ref> البته [[ابن‌ادریس حلی|ابن ادریس حلی]] این حکم را با دو شرط ورود فرد با اجازه مالک و استفاده از غذایی که فاسد‌شدنش نزدیک است پذیرفته است.<ref>شهید ثانی، الروضة البهیه، ۱۴۱۰ق، ج۷، ص۳۴۲.</ref> در فقه شیعه [[حق المارة|حق المارّه]] را هم با شرایطی از حرمت خوردن مال دیگران بدون اجازه استثنا کرده‌اند.<ref>علامه حلی، قواعد الاحکام، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۳۳۳.</ref>