Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۳٬۹۳۰
ویرایش
نوابان اوده: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
|نام=نوابان اوده|عنوان=نوابان اوده|بنیانگذار=میرمحمدامین نیشابوری ملقب به [[سعادت‌خان]]|سال تأسیس=۱۷۲۲ میلادی|گستره جغرافیایی=[[اوده|سرزمین اوده]] در شمال شبه‌قاره‌هند|مذهب=[[شیعه]]|اقدامات مهم=ترویج فرهنگ شیعی و اجرای قوانین شرع|پایتخت‌ها=[[فیض‌آباد]] و [[لکهنو]]|جنگ‌ها=جنگ بَکسَر، جنگ پانی‌پَت|انقراض=۱۸۵۶ میلادی|علت انقراض=تصرف توسط استعمار بریتانیا|پیش از=حکومت استعماری بریتانیا|حاکمان مشهور=[[شجاع‌الدوله]]، [[آصف‌الدوله]]|شخصیت‌های مهم=[[سید دلدارعلی نقوی|دلدارعلی نقوی]]، سلطان العلما، سید العلما|تصویر=Bara Imambara Lucknow.jpg|توضیح_تصویر=برا امام‌باره در شهر لکهنو}} | |نام=نوابان اوده|عنوان=نوابان اوده|بنیانگذار=میرمحمدامین نیشابوری ملقب به [[سعادت‌خان]]|سال تأسیس=۱۷۲۲ میلادی|گستره جغرافیایی=[[اوده|سرزمین اوده]] در شمال شبه‌قاره‌هند|مذهب=[[شیعه]]|اقدامات مهم=ترویج فرهنگ شیعی و اجرای قوانین شرع|پایتخت‌ها=[[فیض‌آباد]] و [[لکهنو]]|جنگ‌ها=جنگ بَکسَر، جنگ پانی‌پَت|انقراض=۱۸۵۶ میلادی|علت انقراض=تصرف توسط استعمار بریتانیا|پیش از=حکومت استعماری بریتانیا|حاکمان مشهور=[[شجاع‌الدوله]]، [[آصف‌الدوله]]|شخصیت‌های مهم=[[سید دلدارعلی نقوی|دلدارعلی نقوی]]، سلطان العلما، سید العلما|تصویر=Bara Imambara Lucknow.jpg|توضیح_تصویر=برا امام‌باره در شهر لکهنو}} | ||
'''نَوابان اَوَدْه''' سلسله‌ای نیمه‌خودمختار از حاکمان شیعه بودند که در قرن هجدهم و نوزدهم میلادی بر [[اوده|سرزمین اوده]] در بخشی از شمال هند حکومت می‌کردند. این سلسله با روی کار آمدن [[سعادت‌خان]] در سال ۱۷۲۲ میلادی تأسیس شد. با افول امپراتوری گورکانی این حاکمان اعلام استقلال | '''نَوابان اَوَدْه''' سلسله‌ای نیمه‌خودمختار از حاکمان شیعه بودند که در قرن هجدهم و نوزدهم میلادی بر [[اوده|سرزمین اوده]] در بخشی از شمال هند حکومت می‌کردند. این سلسله نقش مهمی در گسترش [[شیعه|مذهب تشیع]] در شبه‌قاره هند داشتند. سلسله نوابان اوده با روی کار آمدن [[سعادت‌خان]] در سال ۱۷۲۲ میلادی تأسیس شد. با افول امپراتوری گورکانی این حاکمان اعلام استقلال کردند؛ اما به تدریج قلمرو آنها تحت تصرف استعمار بریتانیا قرار گرفت و در سال ۱۸۵۶ میلادی دولت بریتانیا باعزل آخرین نَواب، سرزمین اوده را تصرف کرد. | ||
آنها با حمایت از علما و شعرا، برگزاری مراسم عزاداری و ساخت بناهای مذهبی، فرهنگ شیعی را در این منطقه رواج دادند. در این دوره، حاکمان تحت نفوذ فقهای شیعه بودند و حتی به دست آنها تاج‌گذاری می‌کردند و طبق فتاوای آنها بسیاری از امور از جمله [[اقامه حدود|اجرای حدود]] و [[تعزیر|تعزیرات]] و کمک به عتبات عالیات و ساخت مدارس دینی و صرف درآمد [[زکات]] انجام می گرفت. از سوی دیگر، دربار نوابان اوده شاهد شکل‌گیری فرهنگ سطحی از شعایر دینی و سبک زندگی مجللی بود که گاه با تجمل‌گرایی و فساد همراه می‌شد. | |||
==تأسیس== | ==تأسیس== | ||