confirmed، templateeditor
۱۲٬۳۱۵
ویرایش
تفسیر عیاشی (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
جز
ویکی سازی
جز (ویکی سازی) |
|||
| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
وجه تمایز تفسیر عیاشی نسبت به [[تفسیر قمی]] و [[تفسیر فرات کوفی]] (دیگر تفاسیر روایی سده‌های نخست) را می‌توان در توجه ویژه عیاشی به وجوه فقهی [[آیات الاحکام]] دانست. عیاشی به مسائل [[کلام|کلامی]] و فرقه‌های شیعی و غیر شیعی نیز پرداخته و روایاتی را در این باره آورده است. | وجه تمایز تفسیر عیاشی نسبت به [[تفسیر قمی]] و [[تفسیر فرات کوفی]] (دیگر تفاسیر روایی سده‌های نخست) را می‌توان در توجه ویژه عیاشی به وجوه فقهی [[آیات الاحکام]] دانست. عیاشی به مسائل [[کلام|کلامی]] و فرقه‌های شیعی و غیر شیعی نیز پرداخته و روایاتی را در این باره آورده است. | ||
حذف اسانید و [[حدیث مرسل|مرسل بودن]] احادیث، از دیگر خصوصیت‌های تفسیر عیاشی است که توسط تدوین‌کننده و ناقلان آن صورت گرفته است. بنا بر آنچه در مقدمه آمده است وی اسناد را حذف کرده تا هم اختصار و سهولت برای کاتبان باشد و هم در فرصتی مناسب، این متن را نزد کسی که آن را به طریق سماع یا اجازه از مؤلف به دست آورده، عرضه کند.<ref>عیاشی، مقدمه تفسیر عیاشی، ص۲.</ref> | حذف اسانید و [[حدیث مرسل|مرسل بودن]] احادیث، از دیگر خصوصیت‌های تفسیر عیاشی است که توسط تدوین‌کننده و ناقلان آن صورت گرفته است. بنا بر آنچه در مقدمه آمده است وی اسناد را حذف کرده تا هم اختصار و سهولت برای کاتبان باشد و هم در فرصتی مناسب، این متن را نزد کسی که آن را به طریق [[سماع حدیث|سماع]] یا اجازه از مؤلف به دست آورده، عرضه کند.<ref>عیاشی، مقدمه تفسیر عیاشی، ص۲.</ref> | ||
==نگاهی به محتوا== | ==نگاهی به محتوا== | ||
عیاشی پس از مقدمه در نخستین بخش ۱۸ حدیث درباره فضل [[قرآن]] نقل کرده است. روایت اول از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول خدا(ص)]] است که در فرازی از آن قرآن را شفیعى معرفی کرده که[[شفاعت| شفاعتش]] پذیرفته است.<ref>تفسیر عیاشی، ۱۳۸۰ق، ج۱، ص۲.</ref>نخستین روایت در تفسیر [[سوره فاتحه|سوره حمد]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] است که فرمود: [[اسم اعظم]] خداوند ، در [[ام‌الکتاب]] (سوره فاتحه) مندرج است. <ref>تفسیرعیاشی،۱۳۸۰ق، ج۱، ص۱۹.</ref> دومین روایت از امام صادق(ع) است که از [[ابوحنیفه|ابو حنیفه]] پرسید کدام سوره است که آغازش [[تحمید|حمد]] و وسطش [[اخلاص]] و پایانش [[دعا|دعاست]]؟ ابوحنیفه متحیر شد و گفت: نمی‌دانم امام پاسخ داد: سوره حمد است.<ref>تفسیرعیاشی،۱۳۸۰ق، ج۱، ص۱۹. | عیاشی پس از مقدمه در نخستین بخش ۱۸ حدیث درباره فضل [[قرآن]] نقل کرده است. روایت اول از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول خدا(ص)]] است که در فرازی از آن قرآن را شفیعى معرفی کرده که[[شفاعت| شفاعتش]] پذیرفته است.<ref>تفسیر عیاشی، ۱۳۸۰ق، ج۱، ص۲.</ref>نخستین روایت در تفسیر [[سوره فاتحه|سوره حمد]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] است که فرمود: [[اسم اعظم]] خداوند ، در [[ام‌الکتاب]] (سوره فاتحه) مندرج است. <ref>تفسیرعیاشی،۱۳۸۰ق، ج۱، ص۱۹.</ref> دومین روایت از امام صادق(ع) است که از [[ابوحنیفه|ابو حنیفه]] پرسید کدام سوره است که آغازش [[تحمید|حمد]] و وسطش [[اخلاص]] و پایانش [[دعا|دعاست]]؟ ابوحنیفه متحیر شد و گفت: نمی‌دانم امام پاسخ داد: سوره حمد است.<ref>تفسیرعیاشی،۱۳۸۰ق، ج۱، ص۱۹. | ||