استعمال دخانیات: تفاوت میان نسخه‌ها

'''استعمالِ دُخانیات'''، استنشاق دود توتون یا تنباکو، به کمک سیگار، قلیان، یا امثال آن است. گفته می‌شود نخستین بار توتون و تنباکو از کشورهای غربی به کشورهای اسلامی و از سال‌های آخر قرن دهم هجری وارد شد. با رواج استعمال آن در میان [[مسلمان|مسلمانان]]، [[مجتهد|فقیهان]] نیز از همان آغاز به بررسی [[احکام شرعی|حکم شرعی]] آن پرداختند. گروهی از فقیهان به [[حرام|حرمت]] و گروهی دیگر به جواز آن [[فتوا]] دادند.

[[قاعده لاضرر]] مهم‌ترین دلیلی است که قائلان به حرمت استعمال دخانیات به آن استناد کرده‌اند. آنان بر این نظرند که استعمال دخانیات برای سلامتی ضرر دارد و براساس قاعده لاضرر هر چه برای سلامتی ضرر داشته باشد حرام است. این دلیل مورد نقد قائلان به جواز استعمال دخانیات قرار گرفته و گفته‌اند مفهوم ضرر، مفهوم ثابتی نیست و به مزاج‌های مختلف افراد، شرایط زمانی و مکانی و مقدار آن، بستگی دارد. از نظر این فقیهان، استعمال دخانیات تنها برای برخی افراد ضرر دارد که فقط نسبت به آنان حرام است و لذا نمی‌توان حکم کلی صادر کرد و آن را برای همه حرام دانست.  

فقهای مسلمان معتقدند که هیچ نصی در خصوص حکم شرعی استعمال دخانیات وارد نشده است، با این وجود گروهی از آنان [[اصل احتیاط|احتیاط]] نموده و توقف کرده‌اند و به عدم جواز آن [[فتوا]] داده‌اند و گروهی دیگر با تمسک به [[اصل برائت]] و [[قاعده حلیت]]، به جواز آن حکم نموده‌اند.