علم غیب: تفاوت میان نسخه‌ها

{{در دست ویرایش ۲|ماه=[[مهر]]|روز=[[۲۶]]|سال=[[۱۴۰۳]]|کاربر=P.motahari  }}{{اسلام-عمودی}}

علم غیب، آگاهی نسبت به امور پنهان و چیزهایی است که با حواس قابل درک نیستند.<ref>امینی، الغدیر، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۵۲.</ref> غیب در لغت به معنای چیزی است که از حواس ظاهری پوشیده و پنهان است، در مقابل شهود که به معنای چیزی است که با حواس قابل درک است.<ref> طریحی، مجمع البحرین، ۱۳۷۵ش، ج۲، ص۱۳۴-۱۳۵؛ راغب، المفردات، ۱۴۱۲ق، ص۶۱۶.</ref> و در اصطلاح، چیزی است که شناخت آن به کمک اسباب عادی تحقق نمی‌پذیرد.<ref>مغنیه، التفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۴۴؛ سبحانی، مفاهیم القرآن، ۱۴۲۰ق، ج۳، ص۴۰۲-۴۰۷.</ref>

امامیه با استناد به برخی آیات و روایات، معتقدند که نه تنها پیامبر(ص)، بلکه امامان معصوم(ع) و همچنین برخی پیامبران الهی، به اذن و عنایت خداوند، علم به غیب دارند.<ref>علامه مجلسی، مرآة العقول، ۱۴۰۴ق، ج۳، ص۱۱۵؛ امینی، الغدیر، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۵۳.</ref> داشتن چنین باوری سبب شده است تا برخی وهابیون به شیعه نسبت غلو بدهند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به الهی ظهیر، الشیعة و السنة، ۱۳۹۶ق، ص۶۸-۷۰؛ غنیمان، علم الغیب فی الشریعة الاسلامیة، ۱۴۲۵ق، ص۱۰.</ref> مسئله علم غیب، اقسام، محدوده و کیفیت آن از جمله مسائلی است که متکلمان گذشته در علم کلام درباره آن بحث کرده‌اند<ref>برای نمونه نگاه کنید به شیخ مفید، اوائل المقالات، ۱۴۱۳ق، ص۳۱۳.</ref> و امروزه (در قرن پانزدهم هجری) نیز در پاسخ به برخی تهمت‌های ناروا از سوی وهابیون و عدم درک درست آنان نسبت به این مسئله، مورد مطالعه و بررسی متکلمان امامیه قرار گرفته است.<ref>امینی، الغدیر، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۵۲؛ ربانی گلپایگانی، درآمدی به شیعه‌شناسی، ۱۳۸۵ش، ص۳۱۷.</ref>