سبک‌شمردن نماز: تفاوت میان نسخه‌ها

در تعیین مصادیق سبک‌شمردن نماز میان نویسندگان اختلاف‌نظر وجود دارد. برخی نویسندگان برای سبک‌شمردن نماز نمونه‌های متعددی از بی‌توجهی به آداب نماز را هم آورده‌اند، مانند تأخیر بدون عذر نماز از اول وقت،<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۰، ص۶، یوسفیان و الهامی، اخلاق اسلامی، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۵۳.</ref> خواندن نماز بدون خشوع،<ref>[https://www.hawzahnews.com/news/386832/%D9%85%D8%B5%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D9%82-%D8%B3%D8%A8%DA%A9-B2 «مصادیق سبک‌شمردن نماز»]، خبرگزاری حوزه.</ref> حواس‌پرتی در نماز، شتاب در گفتن ذکرها طوری که ذکر [[رکوع]] و [[سجده]] کامل بیان نشود و بی‌توجهی در یادگیری احکام نماز.<ref>یوسفیان و الهامی، اخلاق اسلامی، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۵۳؛ [https://www.afkarnews.com/%D8%A8%D8%AE%D8%B4-%D9%85%D8%B0%D9%87%D8%A8%DB%8C-14/611409-%D8%B3%D8%A8 «سبک‌شمردن نماز به چه معناست؟»]، افکار‌نیوز.</ref> در مقابل برخی منتقدان سبک‌شمردن نماز را به بی‌اعتنایی و تاخیر نماز و خواندن در خارج از وقت یا ترک آن توضیح می‌دهند، نه ترک برخی آداب و مستحبات نماز. در باور ایشان پیامدهای تحقیر و سبک‌شمردن نماز مانند بیان عقوبت سخت و تهدید شدید احادیث و حرام‌دانستن آن نسبتی با ترک امور [[مستحب]] ندارد.<ref>طیب حسینی و جولایی، «مفهوم‌شناسی استخفاف و اضاعه نماز و تهاون نسبت به آن»، ص۶۳ ـ ۶۶ و ۷۴.</ref> البته به گفته ایشان سبک‌شمردن دارای مراتب است و ترک مستحبات و آداب نماز نسبت به اولیا و مومنان با [[تقوا]] می‌تواند مصداق سبک‌شمردن و بی‌اهمیتی نماز باشد.<ref>طیب حسینی و جولایی، «مفهوم‌شناسی استخفاف و اضاعه نماز و تهاون نسبت به آن»، ص۷۴.</ref> در روایات عبارت «تَهاوُن» در نماز هم به کار رفته است که مفهومی نزدیک به سبک‌شمردن نماز دارد. بعضی نویسندگان این مفهوم تهاون را به تاخیر نماز از وقتش تفسیر می‌کنند.<ref>طیب حسینی و جولایی، «مفهوم‌شناسی استخفاف و اضاعه نماز و تهاون نسبت به آن»، ص۶۹.</ref>  

فقیهان شیعه سبک‌شمردن نماز و هر حکم واجبی را [[حرام]] می‌دانند.<ref>شاهرودی، کتاب الحج، ۱۴۰۲ق، ج۱، ص۱۷؛ مدنی کاشانی، براهین الحج للفقهاء و الحجج، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۱۵.</ref> البته اگر‌چه سبک‌شمردن هر حکم الهی مورد نکوهش شریعت اسلامی می‌باشد، ولی تا وقتی که به انکار یکی از [[اصول دین]] منتهی نشود باعث کفر شخص نمی‌شود.<ref>خویی، معتمد العروة الوثقی، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۳.</ref>