یکی از بحثها درباره علم غیب حجیت علم غیب یا لزوم عمل بر اساس آن است.<ref>هاشمی، ماهیت علم امام، ۱۳۹۶ش، ص۳۸۲.</ref> برخی از متکلمان شیعه بر آناند که شخص دارای علم غیب وظیفهندارد بر اساس آن علم غیب عمل کند و باید بر اساس علم ظاهری عمل کند.
امام هم نسبت به ظاهر امور آگاهی داشته و هم باطن آنها. آنان در مقام علم ظاهری، [[مکلف]] به رعایت ظاهر هستند و وظایف اجتماعی خویش را بر اساس این تکلیف انجام میدهند، امّا در مقام آگاهی باطنی، بر اساس علمی که خداوند در جهت انجام و ظایف [[نبوت|رسالت]] و [[امامت]] در اختیار آنان قرار داده، از پایان حوادث و جریانات روزگار و از جمله سرنوشت خویش، باخبرند با این حال، امام وظیفه داشت نسبت به ظاهر امور عمل کند نه باطن آنها. به همین جهت، آنان نمیتوانستند به واسطه علمی که به زمان و مکان وفات خویش داشتند، از وقوع آن جلوگیری کنند.<ref>مجلسی، مراة العقول، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۱۲۴-۱۲۵.</ref>