فرار از جنگ: تفاوت میان نسخه‌ها

[[شیخ طوسی]]، از [[محدث|محدثان]] و [[مجتهد|فقیهان]] [[شیعه]]، در کتاب «[[المبسوط فی فقه الامامیه (کتاب)|المبسوط]]» بیان می‌دارد در آغاز [[اسلام]]، طبق بیان [[آیه ۶۵ سوره انفال]]، هریک از مسلمانان باید در مقابل ده نفر از [[شرک|مشرکان]] مقاومت می‌کردند، اما زمان عمل به این حکم با نزول [[آیه ۶۶ سوره انفال]]، [[ناسخ و منسوخ|منسوخ]] شد (پایان یافت) و حکم به وجوب ایستادگی یک فرد در مقابل دو نفر نازل شد؛<ref>شیخ طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۲، ص۶.</ref> همچنین این حکم درباره مجموع نیروهای اسلام در مقابل دشمنان نیز جاری است؛ پس اگر رزمندگان مسلمان، نصف نیروهای دشمن یا نیروهای دشمن بیشتر از دو برابر مسلمانان نباشد، فرار از جنگ حرام است.<ref>شیخ طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۲، ص۶.</ref> به فتوای فقها اگر تعداد دشمنان بیش از دو برابر مسلمانان باشد در این صورت فرار جایز است؛<ref>برای نمونه نگاه کنید به: طباطبایی، ریاض المسائل، ۱۴۱۵ق، ج۷، ص۵۰۱.</ref> البته شیخ طوسی بر این باور است که در این شرایط اگر رزمنده ظن غالب به سالم ماندن داشته باشد، دفاع، [[مستحب]] است،<ref>شیخ طوسی، المبسوط، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۱۰.</ref> اما [[سید ابوالقاسم خویی|خویی]] (درگذشت: [[سال ۱۳۷۱ هجری شمسی|۱۳۷۱ش]]) مدعی شده است اگر مسلمانان اطمینان پیدا کنند که در صورت استقامت، بر کفار پیروز خواهند شد فرارشان جایز نیست.<ref>خویی، منهاج الصالحین، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۳۷۰.</ref> [[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]] فرار از جنگ را در هیچ حالتی جایز نمی‌داند.<ref>امام خمینی، استفتائات، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۵۱۶.</ref>  

پیامدهایی برای فرار از جنگ در روایات اسلامی بیان شده است؛ نظیر اینکه فرار از جنگ موجب ذلت و خواری فرد و ازبین‌رفتن عدالت اوست؛<ref>نهج‌البلاغه، تصحیح صبحی صالح، خطبه۲۷، ص۶۹.</ref> همچنین فرار، عامل تقویت دشمن، سبک شمردن برنامه پیشوایان دین، سست شدن بنیان دین اسلام شناخته شده است.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعة، ۱۴۱۶ق، ج۱۵، ص۸۷.</ref>