کاظم (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

'''کاظِم''' از مشهورترین [[فهرست کنیه‌ها و لقب‌های امام کاظم(ع)|القاب امام موسی بن جعفر(ع)]] است.<ref>اربلی، کشف الغمه، ۱۴۲۱ق، ج۲، ص۷۴۳.</ref> دلیل ملقب شدن امام هفتم شیعیان به کاظم، این بود که [[خشم]] خود را کنترل می‌کرد<ref> ابن ابی الثلج، تاریخ اهل بیت(ع)، ۱۴۱۰ق، ص۱۳۱؛ شیخ مفید، الارشاد،  ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۱۶؛ ابونصر بخاری، سر السلسله العلویه، ۱۴۱۳ق، ص۳۶.</ref> و در برابر ستم‌های ظالمان [[صبر]] و [[کظم غیظ|کَظْمِ غَیظ]] می‌کرد.<ref>شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۳۵-۲۳۶.</ref> در کتاب‌های اخلاقی نیز آمده است به کسی که بسیار [[خشم]] خود را کنترل کند، کاظم گفته می‌شود.<ref>نراقی، جامع السعادات، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، ج۱، ص۳۳۳؛ غزالی، احیاء علوم‌الدین، دارالمعرفه، ج۳، ص۱۷۶.</ref>  

در کتاب [[تذکرة الخواص من الامة فی ذکر خصائص الائمة (کتاب)|تَذکرة الخَواص]]، اثر [[سبط ابن جوزی]] (درگذشت ۶۵۴ق) آمده است که موسی بن جعفر(ع) بدان‌جهت «کاظم» نامیده شد که هرگاه از کسی چیزی (بدی) به او می‌رسید، برایش مالی می‌فرستاد.<ref>سبط ابن جوزی، تذکرة الخواص، ۱۴۱۸ق، ص۳۱۲.</ref> [[سید هاشم معروف الحسنی]] (درگذشت ۱۹۸۴م) هم در کتاب [[سیرة الائمة الاثنی عشر (کتاب)|سیرة الائمة الاِثنی‌عشَر]] با تکیه بر نقل تذکرة الخواص می‌گوید او کاظم نامیده می‌شد، چون هرگاه از کسی بدی می‌دید، اموالی که نیاز آن کس را برطرف می‌ساخت، برایش می‌فرستاد.<ref>الحسنی، سیرة الائمة الاثنی‌عشر، ۱۳۸۲ق، ج۳، ص۳۰۵.</ref>

از دلائل دیگر برای انتساب لقب کاظم(ع) به امام هفتم شیعیان را این دانسته‌اند که با وجود آگاهی امام به اینکه چه کسى ادعاى مقامش را خواهد کرد و منکر [[امامت]] و جانشینش می‌گردد؛ ولى این خشم را فرو می‌خورد و آنچه را که می‌دانست اظهار نمی‌کرد.<ref>عیون اخبار الرضا(ع)، ۱۳۷۸ق، ج ۱ ص ۱۲.</ref>

گزارش‌های مختلفی در منابع آمده که امام کاظم(ع) خشم خود را در برابر دشمنان و کسانی که به او بدی می‌کردند، فرو می‌برد.<ref> مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۳۳؛ قرشی، حیاة الامام موسی بن جعفر، ۱۴۲۹ق، ج۲، ص۱۶۲-۱۶۰.</ref> ازجمله گفته شده مردی از نوادگان [[عمر بن خطاب]] در حضور امام کاظم، به [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] توهین کرد. همراهان امام خواستند به او حمله کنند؛ اما امام مانع شد و سپس به مزرعهٔ آن مرد رفت. مرد با دیدن امام کاظم شروع به داد و بیداد کرد که محصولش را لگدمال نکند. امام به او نزدیک شد و از او پرسید چقدر خرج کاشت مزرعه‌ات کرده‌ای؟ مرد گفت: ۱۰۰ دینار! سپس پرسید: امید داری چه اندازه از آن برداشت کنی؟ مرد پاسخ داد [[عالم غیب|غیب]] نمی‌دانم. امام فرمود: گفتم امید داری چه اندازه از آن برداشت کنی؟ مرد پاسخ داد: ۲۰۰ دینار! امام ۳۰۰ دینار به او داد و گفت: این ۳۰۰ دینار برای توست و محصولت هم برایت باقی است. سپس به [[مسجد]] رفت. آن مرد زودتر خود را به مسجد رساند و با دیدن امام کاظم برخاست و آیه «[[آیه ۱۲۴ سوره انعام|اللَّه أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِ‌سَالَتَهُ]]؛ خدا بهتر می‌داند رسالتش را کجا قرار دهد»، را بلند خواند.<ref> بغدادی، تاریخ بغداد، ۱۴۱۷ق، ج۱۳، ص۳۰.</ref>