هدف آفرینش انسان: تفاوت میان نسخه‌ها

قرآن کریم در [[آیه ۲ سوره ملک]] علت آفرینش مرگ و زندگی را امتحان انسان ها دانسته است.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۵۲ش، ج۱۹، ص۳۴۹.</ref> [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] (درگذشت: [[سال ۱۳۶۰ هجری شمسی|۱۳۶۰ش]]) مفسر و فیلسوف شیعه، امتحان را هدف غایی خلقت انسان نمی‌داند بلکه به نظر او این هدف در طول اهداف دیگری همچون بندگی و رسیدن به مرتبه انسان کامل قرار دارد.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۵۲ش، ج۱۰، ص۱۵۱-۱۵۲.</ref> گفته شده امتحان انسان از این جهت نیست که خداوند بداند که انسان چگونه عمل می‌کند، بلکه برای فراهم کردن زمینه رشد و تعالی انسان است.<ref>غفاری قمی، فلسفه خلقت انسان در قرآن و روایات، ۱۳۹۵ش، ص۱۱۰-۱۱۱.</ref>

رسیدن به علم و معرفت را یکی دیگر از حکمت‌های مقدماتی آفرینش انسان دانسته‌اند.<ref>غفاری قمی، فلسفه خلقت انسان در قرآن و روایات، ۱۳۹۵ش، ص۱۱۵-۱۱۶.</ref> در [[آیه ۱۲ سوره طلاق]] یکی از حکمت‌های آسمان‌های هفتگانه و زمین را معرفت انسان به قدرت بی‌نهایت و علم بی‌حدّ و حصر خداوند می‌تواند.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۵۲ش، ج۱۹، ص۳۲۶-۳۲۷.</ref> در حدیثی [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] مطلبی را از [[امام حسین(ع)]] نقل می‌کند<ref>شیخ صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۹.</ref> که [[خدا|خداوند]] انسان را آفرید تا نسبت به او معرفت پیدا کنند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۹۶-۳۹۷.</ref> در آثار عرفانی نیز با تکیه بر [[حدیث کنز مخفی]]، غایت آفرینش انسان را معرفت خداوند دانسته‌اند که موجب رشد و تکامل اوست.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: ابن‌عربی، فصوص الحکم، ۱۳۵۶ق، ج۲، ص۶۱ و ۳۰۳ و ۳۲۶؛ آملی، جامع الأسرار، ۱۳۶۸ش، ص۱۶۴؛ صدرالدین شیرازی، کسر الاصنام الجاهلیة، ۱۳۸۱ش، ص۱۷۹؛ امام خمینی، آداب الصلاة، ۱۳۷۸ش، ص۲۸۸.</ref>