خطبه شقشقیه: تفاوت میان نسخه‌ها

  | اندازه تصویر =

  | عرض تصویر =

  | موضوع = نقد عملکرد [[خلفای سه‌گانه|خلفا]]، اشاره به سه گروه [[ناکثین]]، [[قاسطین]] و [[مارقین]]

  | صادره از = [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]]

  | مؤید قرآنی =

}}

مسئله خلافت، اوضاع سیاسی عصر سه خلیفه اول، علت [[سکوت ۲۵ ساله|سکوت ۲۵ ساله امام]]، انگیزه‌های پذیرش خلافت، گروه‌های سیاسی عصر امام علی و دلایل انحراف آنها از دین از مباحث اصلی این خطبه است که در اواخر [[سال ۳۸ هجری قمری|سال ۳۸]] یا اوایل [[سال ۳۹ هجری قمری|سال ۳۹ق]] ایراد شده است. علاوه بر ترجمه‌ها و شرح‌های کامل نهج البلاغه، شرح‌های اختصاصی نیز بر خطبه شقشقیه به زبان فارسی و عربی نوشته شده که از جمله آنها می‌توان به شرح الخطبة الشقشقیة تألیف محمدرضا حکیمی و آهی سوزان اثر علی‌اصغر رضوانی اشاره کرد.

خطبه شِقشِقیّه از مشهورترین [[فهرست خطبه‌های نهج البلاغه|خطبه‌های نهج البلاغه]] است<ref>شیخ مفید، الجَمَل، ۱۳۷۱ش، ص۱۲۶.</ref> که [[شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|سنی]] آن را نقل کرده‌اند.<ref>حکیمی، شرح الخطبة الشقشقیة، ۱۴۰۲ق، ص۱۲۶.</ref> این خطبه را از مهم‌ترین خطبه‌های نهج البلاغه دانسته‌اند؛ چون در آن مسائل مربوط به [[خلافت|خلافت پیامبر(ص)]]، به صورت صریح بیان شده است.<ref>مکارم شیرازی، پیام امام(ع)، ۱۳۸۶ش، ج۱، ص۳۱۸.</ref> از آنجا که [[امام علی علیه‌السلام|امام علی‌(ع)]] در این خطبه از خلیفه شدن خلفای پیش از خود شکایت می‌کند این خطبه از خطبه‌های بحث‌برانگیز [[نهج البلاغه]] شده است؛<ref>ابن‌میثم بحرانی، شرح نهج البلاغه، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۲۵۱.</ref> چرا که موضع‌گیری صریح امام علی(ع) درباره مسئله خلافت پیامبر(ص)، برخی شبهات اهل‌سنت درباره این خطبه را پدید آورده است<ref>مکارم شیرازی، پیام امام(ع)، ۱۳۸۶ش، ج۱، ص۳۱۸.</ref> و سبب شده برخی سنی‌مذهبان، نه تنها این خطبه، بلکه درستی کل نهج البلاغه را انکار کنند.<ref>حکیمی، شرح الخطبة الشقشقیة، ۱۴۰۲ق، ص۱۲۶.</ref>

بر اساس نقل [[عبدالله بن عباس|ابن‌عباس]]، امام(ع) این خطبه را با آمدن نامه‌ای قطع کرد و دیگر آن را ادامه نداد. مطابق این نقل، ابن‌عباس در طول عمر خود بر قطع هیچ کلامی مانند این خطبه، متأسف نشده است.<ref>نهج البلاغه، تصحیح صبحی صالح، ۱۴۱۴ق، خطبه ۳، ص۵۰.</ref> [[سید عبدالزهراء الحسینی الخطیب]]، مؤلف [[مصادر نهج البلاغة و اسانیده (کتاب)|مصادر نهج البلاغة و اسانیده]] معتقد است فردی که سخنان امام علی(ع) را قطع کرد، فردی جاهل یا فردی منافق بود که مانع شد امام(ع) مقصود خود را بیان کند.<ref>الحسینی الخطیب، مصادر نهج البلاغة و اسانیده، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۳۳۵.</ref>