عصمت پیامبران: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی معتقدند عصمت پیامبران از ابتدای ظهور [[اسلام]] در میان مسلمانان رواج یافته است. برای مثال گزارش کرده‌اند که [[ابوبکر بن ابی‌قحافه|خلیفه اول]] در تجلیل از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ص)]]، او را معصوم از خطا دانسته است.<ref>یوسفیان و شریفی، پژوهشی نو در عصمت معصومان(ع)، ۱۳۸۸ش، ص۲۶.</ref> همچنین نقل کرده‌اند که [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] برای تبیین مقام انبیا، از واژه عصمت استفاده کرده است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۵، ص۲۰۰ و ۱۶۴.</ref> با این حال برخی از اندیشمندان بر این عقیده‌اند که کاربرد اصطلاح عصمت، همچون دیگر اصطلاحات کلامی، مربوط به بعد از پیدایش [[کلام اسلامی|علم کلام]] و هم‌زمان با امامت [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] بوده است.<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ج۲، ص۱۱۳-۱۶۷؛ مظفر، دلائل الصدق، ج۱، ص۴۳۲-۵۵۲ به نقل از یوسفیان و شریفی، پژوهشی نو در عصمت معصومان(ع)، ۱۳۸۸ش، ص۲۶.</ref>

در [[قرآن]] به‌صورت صریح از عصمت پیامبران سخن نیامده است؛<ref>یوسفیان و شریفی، پژوهشی در عصمت معصومان(ع)، ۱۳۸۸ش، ص۴۱.</ref> ولی مفسران در [[تفسیر قرآن|تفسیر]] آیاتی از قرآن به آن پرداخته‌اند. [[آیه|آیات]] ۳۶ سوره بقره،<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۹۸.</ref> ۲۳ سوره اعراف و ۱۲۱ سوره طه درباره داستان [[آدم (پیامبر)|آدم]] و [[حوا]] و برخورد آنها با [[شیطان]]، آیه ۳۳ سوره آل عمران درباره برگزیدگی برخی پیامبران و همچنین آیات ۳ تا ۵ سوره نجم درباره اینکه پیامبر اسلام(ص) با تکیه بر وحی سخن می‌گوید، نه از روی هوا و هوس از جمله این آیات است.<ref>نقی‌پورفر، پژوهشی پیرامون تدبر در قرآن، ۱۳۸۱ش، ص۳۳۹-۳۴۵.</ref>