هشام بن عبدالملک: تفاوت میان نسخهها
←خلافت
(←خلافت) |
|||
خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
==خلافت== | ==خلافت== | ||
{{خلافت بنی امیه}} | {{خلافت بنی امیه}} | ||
هشام پس از مرگ [[یزید بن عبدالملک]] در [[شعبان]] سال ۱۰۵ق، در ۳۴ سالگی به خلافت رسید.<ref>دینوری، الاخبار الطوال، ۱۹۶۰، ج۱، ص۳۳۵.</ref> وقتی خبر خلافت به او رسید، در روستایی به نام | هشام پس از مرگ [[یزید بن عبدالملک]] در [[شعبان]] سال ۱۰۵ق، در ۳۴ سالگی به خلافت رسید.<ref>دینوری، الاخبار الطوال، ۱۹۶۰، ج۱، ص۳۳۵.</ref> وقتی خبر خلافت به او رسید، در روستایی به نام رُصافه بود و از آنجا به دمشق رفت و در اول ماه [[رمضان]] سال [[سال ۱۰۵ هجری قمری|۱۰۵ق]]، مردم با او برای [[خلافت]] [[بیعت]] کردند.<ref>ابنخلدون، تاریخ ابنخلدون، ۱۹۷۱، ج۳، ص۱۰۶.</ref> | ||
گفته شده که هشام بن عبدالملک تلاش کرد بار دیگر پایههای خلافت [[بنیامیه]] را استوار کند؛ مورخان نوشتهاند که هشام روش تقریباً ثابت خلافت بنیامیه را در عزل و نصب والیان در مناطقی چون [[عراق]] و [[خراسان بزرگ|خراسان]] در پیش گرفت که هدف کلی آن ایجاد توازن قوا میان قبایل رقیب یمانی و قیسی بود.<ref>طبری، تاریخ، بیتا، ج۷، ص۲۰۳.</ref> هشام مدتی نسبتاً طولانی خلافت کرد و گفته شده که برای رونق اقتصادی و ایجاد انضباط دیوانی تلاش زیادی کرد، تا آنجا که بعدها [[منصور عباسی]] و برخی دیگر از [[بنیعباس|عباسیان]] از روش هشام پیروی میکردند.<ref>مسعودی، مروجالذهب، بیتا، ج۴، ص۱۳۱.</ref> گفته شده که هشام هر مردی از [[بنیمروان]] را که مقرری دریافت میکرد، به جنگ میفرستاد.<ref>طبری، تاریخ، بیتا، ج۷، ص۲۰۲.</ref> | گفته شده که هشام بن عبدالملک تلاش کرد بار دیگر پایههای خلافت [[بنیامیه]] را استوار کند؛ مورخان نوشتهاند که هشام روش تقریباً ثابت خلافت بنیامیه را در عزل و نصب والیان در مناطقی چون [[عراق]] و [[خراسان بزرگ|خراسان]] در پیش گرفت که هدف کلی آن ایجاد توازن قوا میان قبایل رقیب یمانی و قیسی بود.<ref>طبری، تاریخ، بیتا، ج۷، ص۲۰۳.</ref> هشام مدتی نسبتاً طولانی خلافت کرد و گفته شده که برای رونق اقتصادی و ایجاد انضباط دیوانی تلاش زیادی کرد، تا آنجا که بعدها [[منصور عباسی]] و برخی دیگر از [[بنیعباس|عباسیان]] از روش هشام پیروی میکردند.<ref>مسعودی، مروجالذهب، بیتا، ج۴، ص۱۳۱.</ref> گفته شده که هشام هر مردی از [[بنیمروان]] را که مقرری دریافت میکرد، به جنگ میفرستاد.<ref>طبری، تاریخ، بیتا، ج۷، ص۲۰۲.</ref> |