مباهله پیامبر(ص) با مسیحیان نجران: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مُباهَلَه پیامبر(ص) با مسیحیان نجران'''، از رویدادهای صدر اسلام و نشانگر حقانیت دعوت [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] است که بر فضیلت پیامبر(ص) و همراهان او ([[امام علی علیه‌السلام|حضرت علی(ع)]]، [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|فاطمه(س)]] و [[حسنین|حسنین(ع)]]) دلالت دارد.

مباهله پیامبر با مسیحیان نجران از وقایعی است که برای اثبات حقانیت پیامبر اسلام در دعوت خود و نیز برتری اهل‌بیت از آن استفاده می‌شود.<ref>پاک‌نیا، «مباهله، روشن‌ترین باورهای شیعه»، ص۵۱.</ref> در قرآن به آن اشاره شده است.<ref>سوره آل‌عمران، آیه۶۱.</ref> همچنین این واقعه از فضائل [[پنج‌تن]] (پیامبر(ص)، علی(ع)، فاطمه(س)، حسن(ع) و حسین(ع)) به شمار می‌آید.<ref>نگاه کنید به مرعشى، احقاق الحق، ۱۴۰۹ق، ص۴۶.</ref> از آن در منابع تفسیری،<ref>برای نمونه نگاه کنید به طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵، ج۲، ص۳۱۰؛ فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۸، ص۲۴۷.</ref> تاریخی<ref>برای نمونه نگاه کنید به ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۲۹۳-۲۹۴.</ref> سخن به میان آمده است. همچنین درباره این واقعه، آثار نوشتاری و هنری تولید شده است.

{{جعبه نقل قول| عنوان = اُسقُف مسیحیان نجران در ماجرای مباهله|: «اگر محمد بر حق نبود با عزیز‌ترین افرادش نمی‌آمد و اگر با ما مباهله کند پیش از آنکه سال بر ما بگذرد، یک نصرانی بر روی زمین نخواهد ماند.{{سخ}}

به روایت دیگری: من صورت‌هایی را می‌بینم که اگر از خدا درخواست کنند کوهی را از جای خود بركَنَد، هر آینه کنده خواهد شد. پس مباهله مکنید که هلاک می‌شوید و یک نصرانی بر روی زمین نخواهد ماند.»| منبع=زمخشری، الکشاف، ۱۴۰۷-۱۴۱۶ق، ص۳۶۸-۳۶۹.| تراز = چپ| عرض = ۲۳۰px| رنگ پس‌زمینه =#ffeebb| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = چپ}}  

[[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اکرم(ص)]] هم‎زمان با مکاتبه با سران حکومت‌های جهان، نامه‌ای به اُسقُف [[نجران]] نوشت و ساکنان نجران را به پذیرش [[اسلام|دین اسلام]] دعوت کرد. گروهی به نمایندگی از مسیحیان نجران به [[مدینه]] رفتند و در [[مسجدالنبی]] با پیامبر اسلام گفتگو کردند. پیامبر ضمن معرفی خود، حضرت عیسی(ع) را بنده‌ای از بندگان خدا معرفی کرد. آنها نپذیرفتند و متولد شدن عیسی(ع) بدون پدر را دلیل بر الوهیت او دانستند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۳-۱۳۷۴ش، ج۲، ص۵۷۸.</ref> پس از اصرار دو طرف بر حقانیت عقاید خود، تصمیم بر این شد که مسئله از راه مباهله{{یادداشت| وقتی افرادی درباره یک مسأله مهم دینی گفتگو کنند و استدلالات منطقی آنها سودی نداشته باشد، در یک جا جمع شده و به درگاه خدا تضرع می‌کنند و از او می‌خواهند که دروغگو را رسوا ساخته و مجازات کند، گفته می‌شود که مباهله صورت گرفته است.(مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۶ش، ج۹، ص۲۳۰.) مُباهله یعنی نفرین کردن یکدیگر.(جوهری، الصحاح، ۱۴۰۷ق، ذیل ماده «بهل».)}} خاتمه یابد، ازاین‌رو قرار شد که فردای آن روز، همگی در خارج از شهر مدینه، در صحرا برای مباهله آماده شوند. بامداد روز مباهله، پیامبر(ص)، به همراه حضرت علی(ع)، فاطمه(س)، حسن(ع) و حسین(ع) از [[مدینه]] خارج شدند. وقتی مسیحیان دیدند که پیامبر با عزیزترین افرادش برای مباهله آمده است و همچون پیامبران روی دو زانو برای مباهله نشسته است از مباهله منصرف شدند و درخواست مصالحه کردند پیامبر نیز به شرط پرداخت جزیه با درخواست آنان موافقت کرد. پس از برگشتن نصارا به نجران، دو تن از بزرگان هیئت اعزامی با آوردن هدایایی، نزد [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] آمده، [[مسلمان]] شدند.<ref> طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۳۱۰؛ ابن‌سعد، الطبقات الکبری، خامسه۱، ۱۴۱۴ق، ص۳۹۲.</ref> فخررازی از مفسران اهل‌سنت (درگذشت ۶۰۶ق) گفته است که مفسران و محدثان بر این واقعه اتفاق‌نظر دارند.<ref>فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق. ج۸، ص۲۴۷.</ref>

| عنوان = {{عربی|اندازه=93%| فَمَنْ حَاجَّكَ فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْنَاءَكُمْ وَ نِسَاءَنَا وَ نِسَاءَكُمْ وَ أَنفُسَنَا وَ أَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل‌لَّعْنَتَ اللَّـهِ عَلَی الْكَاذِبِینَ ﴿۶۱﴾}}|بنابراین، پس از فرارسیدن علم [وحی] به تو، هر کس درباره او [حضرت عیسی(ع)]، با تو به چالش برخیزد، به او بگو: بیایید تا فرزندانمان و فرزندانتان، و زنانمان و زنانتان، و جان‌هایمان و جان‌هایتان را فراخوانیم، آنگاه (به درگاه خداوند) زاری [تضرّع] کنیم تا لعنت خداوند را بر دروغگویان نهیم.

به گفته [[سید نورالله حسینی شوشتری|قاضی نورالله شوشتری]] مفسران اتفاق‌نظر دارند که ابناءنا در [[آیه مباهله]] اشاره به [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|حسن]] و [[امام حسین علیه‌السلام|حسین]]، نساءنا اشاره به [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|فاطمه(س)]] و انفسنا اشاره به [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] دارد.<ref>مرعشى، إحقاق الحق، ۱۴۰۹ق، ص۴۶</ref> همچنین [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]] احادیثی که دلالت دارند بر اینکه آیه مباهله در شان [[اصحاب کساء|آل عبا]] نازل شده است را [[تواتر|متواتر]] دانسته است.<ref>مجلسی، حق الیقین، انتشارات اسلامیه، ج‏۱، ص۶۷.</ref> در کتاب [[احقاق الحق و ازهاق الباطل (کتاب)|احقاق الحق]] حدود شصت منبع از منابع [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] ذکر شده‏‌اند که تصریح نموده‏‌اند آیه مباهله درباره این افراد نازل شده است.<ref>نگاه کنید: مرعشى، احقاق الحق، ۱۴۰۹ق، ص۴۶-۷۲.</ref>