پرش به محتوا

مفصلات: تفاوت میان نسخه‌ها

 
خط ۱: خط ۱:
'''مُفَصَّلات''' سور‌ه‌های کوتاه در انتهای [[قرآن]] است که با [[سوره ناس]] به پایان می‌رسد؛ اما در مورد نخستین آنها، دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد. مفصلات از جهت تعداد آیات به سه گروه طِوال (بلند)، اوساط (میانه) و قِصار (کوتاه) تقسیم می‎‌شود. در سوره‌های مفصلات، آیات [[ناسخ و منسوخ|منسوخ]] کمتر دیده می‌‎شود؛ از این رو [[محکم و متشابه|محکمات]] نیز خوانده می‌شوند. به این سوره‌ها '''ریاض القرآن''' نیز گفته شده است.  
'''مُفَصَّلات''' سور‌ه‌های کوتاه در انتهای [[قرآن]] است که با [[سوره ناس]] به پایان می‌رسد؛ اما در مورد نخستین آنها، دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد. مفصلات از جهت تعداد آیات به سه گروه طِوال (بلند)، اوساط (میانه) و قِصار (کوتاه) تقسیم می‎‌شود. در سوره‌های مفصلات، آیات [[ناسخ و منسوخ|منسوخ]] کمتر دیده می‌‎شود؛ از این رو [[محکم و متشابه|محکمات]] نیز خوانده می‌شوند. به این سوره‌ها '''ریاض القرآن''' نیز گفته شده است.  


==مفهوم و نام‌ها==
==نامگذاری==
مفصّلات در اصطلاح به سوره‌هایی گفته می‎‌شود که در آخر قرآن قرار گرفته، کوتاه هستند و به صورت مکرر با [[بسم الله الرحمن الرحیم]] از یکدیگر جدا می‎‌شوند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۹۰ش، ج۱، ص۲۶؛ رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۸۷ش، ص۵۹۵.</ref> از آنجا که آیات [[ناسخ و منسوخ|منسوخ]] در این سوره‌ها کم است، به آنها محکم نیز گفته شده‌ است؛ [[عبدالله بن عباس|ابن‌عباس]] در روایتی در پاسخ به سؤالی درباره محکم، آن را مفصل معنا کرده است.<ref>احمد بن حنبل، مسند ابن حنبل، ۱۳۶۸-۱۳۷۵ق، ج۴، ص۳۴۳.</ref> در برخی روایات از سوره‌های مفصلات با عنوان ریاض‌القرآن یاد شده است.<ref>سخاوی، جمال القراء، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۸۹.</ref>
مفصّلات در اصطلاح به سوره‌هایی گفته می‎‌شود که در آخر قرآن قرار گرفته، کوتاه هستند و به صورت مکرر با [[بسم الله الرحمن الرحیم]] از یکدیگر جدا می‎‌شوند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۹۰ش، ج۱، ص۲۶؛ رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۸۷ش، ص۵۹۵.</ref> از آنجا که آیات [[ناسخ و منسوخ|منسوخ]] در این سوره‌ها کم است، به آنها محکم نیز گفته شده‌ است؛ [[عبدالله بن عباس|ابن‌عباس]] در روایتی در پاسخ به سؤالی درباره محکم، آن را مفصل معنا کرده است.<ref>احمد بن حنبل، مسند ابن حنبل، ۱۳۶۸-۱۳۷۵ق، ج۴، ص۳۴۳.</ref> در برخی روایات از سوره‌های مفصلات با عنوان ریاض‌القرآن یاد شده است.<ref>سخاوی، جمال القراء، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۸۹.</ref>