جهاد: تفاوت میان نسخه‌ها

==مفهوم‌شناسی و جایگاه==

فقها، با توجه به آیات قرآن و احادیث، آدابی برای جهاد ذکر کرده‌اند که برخی از آن‌ها به‌شرح زیر است:

*فقها با استناد به آیاتی مانند [[آیه ۲۱۷ سوره بقره]] و [[آیه ۳۶ سوره توبه]]، قائل به حرمت جهاد در [[ماه‌های حرام]] ([[رجب]]، [[ذی‌القعده]]، [[ذی‌الحجة]] و [[۱ محرم|محرم]])<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۲۱، ص۳۳؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۴۰۶.</ref> شده‌اند.<ref>فاضل مقداد، کنز العرفان فی فقه القرآن، ۱۳۸۴ق، ج۱، ص۳۵۳-۳۵۴.</ref> البته برخی فقهای اهل‌سنت بر این نظرند که حکم حرمت جهاد در ماه‌های حرام [[ناسخ و منسوخ|نسخ]] شده است. ازاین‌رو جهاد را در همه مکان‌ها و زمان‌ها جایز می‌دانند.<ref>جصاص، احکام القرآن، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۹۰؛ نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۲۱، ص۳۳-۳۴.</ref>

*به اجماع فقهای شیعه، کسی که در جنگ و عرصه نبرد کشته شود، [[شهادت|شهید]] است و احکام شهید بر او جاری می‌شود.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۴، ص۸۹.</ref>

*جنگیدن با دشمن با هر نوع سلاح و به هر نحوی که منجر به پیروزی شود جایز است؛<ref>حلبی، اشارة السبق، ۱۴۱۴ق، ص۱۴۳.</ref> ولی قطع‌کردن درختان، پرتاب آتش و رهاکردن آب به‌سوی دشمن، جز در حال ضرورت، مکروه است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج ۲۱، ص۶۶-۶۸.</ref>