شهادت حضرت فاطمه(س): تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از پرسش‌ها درباره ماجرای حمله به [[خانه حضرت فاطمه(س)|خانه فاطمه(س)]] و شهادت او آن است که چرا [[امام علی علیه‌السلام|علی(ع)]] که به [[شجاعت]] معروف است و نیز دیگر [[صحابه]] درباره این حرکت سکوت کردند و از فاطمه دفاع نکردند؟<ref>المدیهش، فاطمة بنت النبی، ۱۴۴۰ق، ج۵، ص۶۸-۷۰ و ۸۳.</ref> افزون بر [[اهل‌سنت و جماعت|اهل‌سنت]]، [[محمدحسین کاشف‌الغطاء]]، [[مرجع تقلید|مرجع تقلید شیعه]] در قرن چهاردهم، نیز چنین پرسشی را مطرح کرده است.<ref>کاشف‌الغطاء، جنة المأوی، ۱۴۲۹ق، ص۶۴؛ مهدی، الهجوم، ۱۴۲۵ق، ص۴۴۶.</ref> پاسخ اصلی شیعیان به این نکته آن است که علی(ع) به دستور [[پیامبر اسلام(ص)]] و برای حفظ مصالح اسلام مأمور به [[صبر]] و سکوت بود.<ref>نگاه کنید به عاملی، مأساة الزهراء، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۲۶۶-۲۷۷؛ مهدی، الهجوم، ۱۴۲۵ق، ص۴۴۶-۴۴۹ و ۴۵۲-۴۵۸؛ کوثرانی، ۱۲ شبهة حول الزهراء، ص۱۵-۲۶.</ref>{{یاد|بر اساس روایتی که در کتاب کافی آمده است علی(ع)  در حضور پیامبر(ص) عهد کرد که در برابر ستم‌هایی که پس از رحلت پیامبر بر او می‌شود و در برابر هتک حرمت خود صبر پیشه کند و خشم خود را فروبنشاند. (کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۲۸۱-۲۸۲)}}  در اشعار شاعران نیز  به عهد حضرت با پیامبر و ماموریتش به صبر پس از او اشاره شده است.[[سید رضا هندی]] در ابیاتی از قصیده ی معروفش(قصیده رائیه)گفته است. {{شعر}}{{ب|لو لم تُؤمَر بالصبر و کظم|

الغیظ ولَیْتَک لم تؤمر}} {{ب|ما نال الامرَ اخوتیم|

و لا تناوله منه حبتر}} {{پایان شعر}}(ترجمه:چنانچه تو مأمور به صبر و شکیبائی و فرو نشاندن خشم و غضب نبودی! و ای‌کاش که مأمور نبودی!به امر ولایت بر مردم و خلافت، اخوتیم (ابوبکر) نائل نمی شد و سپس حبتر (عمر) به ولایت از ناحیه او نمی رسید.) <ref>طهرانی، سید محمد حسین، مکتوبات خطی، جُنگ ۱۶، صفحه۱۰۹.</ref> غیر از اینکه بنابر نقل [[سلمان فارسی]] در کتاب سلیم (که یوسفی غروی ‌آن را قوی‌ترین و قدیمی‌ترین نقل ماجرا می‌داند)، پس از حمله عمر به فاطمه(س)، علی(ع) به عمر حمله کرد و او را به زمین زد؛ چنانکه گویا قصد کشتن او را دارد و سپس به او گفت اگر عهد رسول خدا با من نبود آنگاه می‌دانستی که تو نمی‌توانی داخل خانه من شوی. در این هنگام، عمر از دیگران کمک خواست و همراهان او هجوم آورده، علی(ع) را از او جدا کرده و او را بستند.<ref>یوسفی غروی، موسوعة التاریخ الاسلامی، ۱۴۳۸ق، ج۴، ص۱۱۲.</ref>