Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۵۱۰
ویرایش
توحید عبادی: تفاوت میان نسخه‌ها
←معنای عبادت
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
عده‌ای اِله و اُلوهیت را به معنای پرستیدنی و شایسته عبادت معنا کرده‌اند؛<ref>مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۸۴ش، ص۸۵؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۴۴۶.</ref> اما از دیدگاه بعضی معنای حقیقی اله، معبود نیست؛ بلکه معبود بودن از لوازم معنای الوهیت است.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶.</ref> [[عبدالله جوادی آملی]]، الوهیت را موجودی که در کار خود به صورت مطلق، مستقل باشد، معنا کرده<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۲۴.</ref> و جعفر سبحانی نیز آن را هم معنا با الله و به معنای خدا بودن دانسته است.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶.</ref> | عده‌ای اِله و اُلوهیت را به معنای پرستیدنی و شایسته عبادت معنا کرده‌اند؛<ref>مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۸۴ش، ص۸۵؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۴۴۶.</ref> اما از دیدگاه بعضی معنای حقیقی اله، معبود نیست؛ بلکه معبود بودن از لوازم معنای الوهیت است.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶.</ref> [[عبدالله جوادی آملی]]، الوهیت را موجودی که در کار خود به صورت مطلق، مستقل باشد، معنا کرده<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۲۴.</ref> و جعفر سبحانی نیز آن را هم معنا با الله و به معنای خدا بودن دانسته است.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶.</ref> | ||
===معنای عبادت=== | ===معنای عبادت=== | ||
{{اصلی|عبادت}}عبادت را خضوع و فروتنی در برابر کسی با اعتقاد به الوهیت، ربوبیت یا خدایی او دانسته‌اند.<ref>نگاه کنید به: سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶- | {{اصلی|عبادت}}عبادت را خضوع و فروتنی در برابر کسی با اعتقاد به الوهیت، ربوبیت یا خدایی او دانسته‌اند.<ref>نگاه کنید به: سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶-۴۴۳؛ جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۹۵.</ref> ازاین‌رو، حقیقت عبادت از دو رکن تشکیل می‌شود: عمل (هر عملی که با خضوع همراه باشد) و عقیده (اعتقاد به اینکه معبود خداست یا ویژگی‌های خدا را دارد).<ref>ربانی گلپایگانی، کلام تطبیقی (۱)، ۱۳۹۹ش، ص۱۰۳و ۱۰۴.</ref> بنابراین هر نوع فروتنی و تواضعی عبادت نیست و فروتنی در برابر کسی بدون اعتقاد به الوهیت، ربوبیت و خدا بودن او صرفاً تکریم و بزرگداشت او شمرده می‌شود نه عبادت او.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۴۹.</ref> | ||
به گفته [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]]، خضوع و فروتنی جزو معنای اصلی عبادت نیست؛ بلکه لازمه معنای آن است. از نظر وی، عبادت عبارت است از اینکه بنده، خود را در مقام بندگی و عبودیت خدا قرار دهد.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۲۴.</ref> | به گفته [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]]، خضوع و فروتنی جزو معنای اصلی عبادت نیست؛ بلکه لازمه معنای آن است. از نظر وی، عبادت عبارت است از اینکه بنده، خود را در مقام بندگی و عبودیت خدا قرار دهد.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۲۴.</ref> | ||