confirmed، movedable، protected، templateeditor
۵٬۶۹۴
ویرایش
(←خاندان: اصلاح ارقام) |
(←خاندان) |
||
خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
پدر دعبل، [[علی بن رزین]]، عمویش، [[عبدالله بن رزین|عبدالله]]، و پسر عمویش، ابوجعفر محمد ابوشیص بن عبدالله، از شاعران بودهاند. مرزبانی در «معجم الشعراء» شرح حال پدر دعبل را آورده، و در «البیان و التبیین» و برخی کتب دیگر<ref>الشعر و الشعراء، الاغانی، وفیات الاعیان، طبقات ابن معتز و...</ref> شرح حال پسر عمویش ذکر شده است. [[علی بن علی بن رزین|ابوالحسن علی]] (۱۷۲-۲۸۳ق)، برادر دعبل نیز شاعر بوده و دیوان شعری حدود ۵۰ برگ داشته است. او در سال [[سال ۱۹۸ هجری قمری|۱۹۸ق]] همراه دعبل به محضر [[امام رضا]](ع) رسید و تا سال ۲۰۰ق در آن جا ماند. [[رزین بن علی بن رزین|رزین]]، برادر دیگر دعبل نیز شاعر بوده است.<ref>نک: امینی، الغدیر، ج۲، ص۵۲۴-۵۲۳</ref> | پدر دعبل، [[علی بن رزین]]، عمویش، [[عبدالله بن رزین|عبدالله]]، و پسر عمویش، ابوجعفر محمد ابوشیص بن عبدالله، از شاعران بودهاند. مرزبانی در «معجم الشعراء» شرح حال پدر دعبل را آورده، و در «البیان و التبیین» و برخی کتب دیگر<ref>الشعر و الشعراء، الاغانی، وفیات الاعیان، طبقات ابن معتز و...</ref> شرح حال پسر عمویش ذکر شده است. [[علی بن علی بن رزین|ابوالحسن علی]] (۱۷۲-۲۸۳ق)، برادر دعبل نیز شاعر بوده و دیوان شعری حدود ۵۰ برگ داشته است. او در سال [[سال ۱۹۸ هجری قمری|۱۹۸ق]] همراه دعبل به محضر [[امام رضا]](ع) رسید و تا سال ۲۰۰ق در آن جا ماند. [[رزین بن علی بن رزین|رزین]]، برادر دیگر دعبل نیز شاعر بوده است.<ref>نک: امینی، الغدیر، ج۲، ص۵۲۴-۵۲۳</ref> | ||
بُدَیل بن ورقاء و پسرش عبدالله بن | [[بدیل بن ورقاء|بُدَیل بن ورقاء]] و پسرش [[عبدالله بن بدیل|عبدالله بن بُدَیل]]، دو تن از اجداد دعبل، صحابی پیامبر(ص) بودند.<ref>امینی، الغدیر، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۵۱۳.</ref> عبدالله بن بُدَیل از یاران امام علی(ع) نیز بود که با قبیله خزاعه در جنگ صفین علیه معاویه جنگید و به شهادت رسید.<ref>امینی، الغدیر، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۵۱۴-۵۱۶.</ref> البته در برخی منابع دیگر، نسَب او را به گونه دیگری ثبت کردهاند.<ref>ابوالفرج اصفهانی، الأغانی، ۱۴۱۵ق، ج۲۰، ص۲۹۴.</ref> | ||
دعبل دو فرزند به نامهای عبدالله و حسین داشت که از حسین دیوانی بر جای مانده که در حدود ۲۰۰ برگ است.<ref>امینی، الغدیر، ج۲، ص۵۴۹</ref> | دعبل دو فرزند به نامهای عبدالله و حسین داشت که از حسین دیوانی بر جای مانده که در حدود ۲۰۰ برگ است.<ref>امینی، الغدیر، ج۲، ص۵۴۹</ref> |