سید هاشم حداد: تفاوت میان نسخه‌ها

اعتقاد وی به [[وحدت وجود]]، نقل سخنان [[ابن عربی|محیی‌الدین ابن‌عربى]]، قرائت [[مثنوى (کتاب)|مثنوى]] جلال‌الدین مولوى، تمایلات عارفانه‌ و ... باعث انتقاد برخی بر او شد.

سید هاشم فرزند سید قاسم در ۱۳۱۸[[قمری]]/۱۲۷۹[[شمسی]] در [[کربلا]] به‌ دنیا آمد. جدش، سید حسن، از [[شیعه|شیعیان]] [[هند]] بود که در نزاع میان دو طایفه در هند، به‌دست گروه غالب [[اسیر]] شد. آنان وى را به خانواده‌اى شیعى فروختند و آن خانواده هم در مهاجرت به کربلا، او را با خود به آنجا بردند و آزاد کردند. وى در کربلا به سقایى پرداخت و در همانجا [[ازدواج]] کرد.<ref>حسینى تهرانى، روح مجرد، ۱۴۲۵ق، ص۹۸.</ref>

حداد بر اثر بیماری مدتی در بیمارستان کربلا بستری بود. در [[۱۲ رمضان]] ۱۴۰۴ق/ [[۲۱ خرداد]] ۱۳۶۳ش، از پزشکان می‌خواهد که او را مرخص کنند. چون به منزل می‌رسد خضاب می‌کند و ساعتی بعد دار فانی را وداع می‌گوید. وی ۸۶ سال عمر کرد. پیکرش در وادی الصفا [[کربلا]] به خاک سپرده ‏شد.<ref>حسینی تهرانی، روح مجرد، ۱۴۲۵ق، ص ۱۰۱-۶۶۳.</ref>

سید هاشم حداد موسوی در ایام نوجوانی به [[حوزه علمیه کربلا]] وارد شد و برخی دروس مقدمات را خواند، لیکن درس را رها کرد و به [[سیر و سلوک]] عرفانی روی آورد.<ref>طاهری خسروشاهی،  سیری در زندگینامه شاگردان آیت الله قاضی طباطبائی، ۱۳۹۱ش، ج۲،‌ ص۴۸.</ref> بیست سال داشت که به [[نجف]] رفت و در [[مدرسه هندى]] که محل اقامت [[سید علی قاضی طباطبایی]] بود، [[حجره]]اى گرفت.  

حداد ۲۸ سال در [[کربلا]] و [[نجف]] با سید علی قاضی طباطبایی در ارتباط بود.<ref>حسینی تهرانی، روح مجرد، ۱۴۲۵، ص۱۰۱</ref>  قاضی در مورد وی می گفت: او [[توحید]] را چنان چشیده و ذوق کرده و لمس نموده که محال است چیزی بتواند در آن خللی ایجاد کند.<ref>حسینی تهرانی، نور مجرد، علامه طباطبایی، ج۱ بخش۱، ص۳۵۹</ref>

سید هاشم حداد شاگرد سید علی قاضی طباطبایی و پیرو [[مکتب عرفانی نجف]] بود و در مکتب سلوکی او تربیت شده بود.<ref>جلالی، مکتب‌های عرفانی حوزه‌های علمیه شیعه، ۱۳۹۷ش، ص۲۰۲</ref> و شاگردان خود را نیز در همین مکتب تربیت می‌کرد.

[[سید عبدالحسین دستغیب]]، [[شیخ محمدصالح کمیلی]] و [[سید احمد فهری زنجانی]] از شاگردان او بودند، اما مشهورترین و مهم‌ترین شاگردش، [[سید محمدحسین حسینی تهرانی]] بود که ۲۸ سال با وى مراوده داشت و بعدها یادنامه‌اى با عنوان [[روح مجرد (کتاب)|روح مجرد]] (<small>مشهد ۱۴۱۸ق</small>) درباره زندگى و طریق سلوک حدّاد نوشت.

حداد کودک را دارای حقیقتی والا می‌دانست گرچه ما آنها را کوچک می‌بینیم. لذا معتقد بود باید به اطفال احترام گذاشت. وی می‌گفت برای احترام به نوزاد بهتر است تا چهل روز پس از ولادت از نزدیکی با همسر خودداری کرد. طفل گرچه زبان ندارد ولی ادارک می‌کند از این رو باید شیرخواره را به اماکن متبرکه و مجالس روضه برد چرا که او قدوسیت [[اهل بیت]] را جذب می‌کند.<ref>حسینى تهرانى، روح مجرد، ۱۴۲۵، ص۲۹۵.</ref>

پس از رحلت  [[محمدجواد انصاری همدانی]] مردی از اهالی [[مشهد]] ادعا کرد [[امام زمان(عج)]] مردم را کفایت می کند و نیازی به استاد نیست. وی به کربلا آمد و با ادعای کرامت اعلام کرد تا چند ماه دیگر امام زمان(عج) ظهور می کند و باید برای قیام، تجهیزات آماده کنیم. عده‌ای در [[کربلا]]، [[کاظمین]] و [[نجف]] اطرافش جمع شدند و مبالغی بدو دادند. حداد با اطلاع از موضوع یارانش را به شهرهای مذکور گسیل داشت و خودش با سید مذکور ملاقات کرد. مردم با نفی این ادعاها توسط حداد پراکنده شدند و اموال به صاحبانش بازگردانده شد. <ref>حسینى تهرانى، روح مجرد، ۱۴۲۵، ص۵۵۶.</ref>

==ایرادات بر حداد==

==گالری تصاویر سید هاشم حداد==