سوء‌ظن: تفاوت میان نسخه‌ها

سوءظن را [[مکروه]] می‌دانند؛<ref>شیرازی، ألف مسألة فی بلاد الغرب، ۱۴۲۸ق، ص۴۶۱.</ref> اما چنانچه به مرحله عمل برسد، حکم حرمت بر آن بار می‌شود.<ref>دستغیب، گناهان کبیره، ۱۳۸۸ش، ج۲، ص۳۷۴.</ref> [[شهید ثانی]] از فقیهان شیعه در [[قرن دهم قمری]] معتقد است، بدگمانی نسبت به دیگران چنانچه بدون دلیل قطعی، به اعتقاد قلبی فرد تبدیل گردد، حرام است،<ref>شهید ثانی، کشف الریبه، ۱۳۹۰ق، ص۲۰.</ref> اما صرف خطور ذهنی چون اختیاری در آن نیست، حرام نبوده و مورد بخشش است. وی شاهد این سخن را آیه «..إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ»<ref>سوره حجرات، آیهٔ ۱۲.</ref> معرفی می‌کند.<ref>شهید ثانی، کشف الریبه، ۱۳۹۰ق، ص۲۰.</ref>