عمل صالح: تفاوت میان نسخه‌ها

عمل صالح (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۹ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۵۰

۲۶ بایت اضافه‌شده ، ۱۹ آوریل

←‏جایگاه

دیداریویکی‌متن

Mahdi1382

Automoderated users، confirmed

۱۶٬۹۲۲

ویرایش

@@ خط ۲۸: / خط ۲۸: @@
 مفسران تأکید کرده‌اند آنچه در [[دین]] اهمیت دارد و سبب سعادت و کرامت انسان می‌شود ایمان و عمل صالح است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص۲۸۲؛ قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۱۲۹.</ref>‏ گفته شده دوستی راستین با خداوند آن است که عمل صالح را منعکس سازد و گرنه ایمان بدون عمل صالح خودفریبی است.<ref>مدرسی، تفسیر هدایت، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۵۱۴.</ref> حقیقت دین را ترکیبی از ایمان و عمل صالح دانسته‌اند<ref>محسنی، انوار هدایت، ۱۳۹۴ش، ج۱، ص۳۴۸.</ref> که در دنیا انسان را به عمل صالح فرامی‌خواند و همان عمل در آخرت به نعمت‌های بهشتی تبدیل می‌شود.<ref>مدرسی، تفسیر هدایت، ۱۳۷۷ش، ج۳، ص۲۸۶.</ref> فراگیری عمل صالح در جامعه را سبب تحقق جامعه‌ای آرمانی دانسته‌اند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۱، ص۳۸۹.</ref>
-بر اساس قرآن ثمره عمل صالح در دنیا و آخرت دیده می‌شود.<ref>سبحانی، منشور جاوید، قم، ج۱۴، ص۳۴۴.</ref> هر کس از ایمان و عمل صالح بیشتر و بالاتری برخوردار باشد، به همان میزان به مرتبه بالاتری از رستگاری دست خواهد یافت.<ref>مصباح یزدی، رستگاران، قم، ص۱۴۴.</ref> برخی گفته‌اند هدف [[تقوا]] نیز عمل صالح است.<ref>مدرسی، تفسیر هدایت، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۳۹۴.</ref> [[تکبر|خودپسندی]] و منت‌گذاری بر خدا در قبال عمل صالح، از آفات عمل صالح دانسته شده است.<ref>علیدوست خراسانی، «آفت‌های عمل صالح در سیره رضوی»، فرهنگ رضوی، ص۱۸۷.</ref> در روایات آمده که نگهداری و مداومت بر عمل صالح پشت [[شیطان]] را می‌شکند.<ref>مکارم شیرازی، اخلاق اسلامی در نهج البلاغه (خطبه متقین)، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۵۲۰.</ref> در روایت دیگری درباره اهمیت عمل صالح گفته شده است:<ref>شیخ مفید، الأمالی، ۱۴۱۳ق، ص۱۸۴.</ref> اگر کسی کلمه «لا اله الا الله» را بر زبان جاری کرد، به باطن عالم و ملکوت آسمان راه پیدا نمی‌کند مگر اینکه عمل صالح داشته باشد.<ref>جوادی آملی، اسرار عبادات، ۱۳۷۲ش، ص۲۹۸.</ref>
+بر اساس قرآن ثمره عمل صالح در دنیا و آخرت دیده می‌شود.<ref>سبحانی، منشور جاوید، قم، ج۱۴، ص۳۴۴.</ref> هر کس از ایمان و عمل صالح بیشتر و بالاتری برخوردار باشد، به همان میزان به مرتبه بالاتری از رستگاری دست خواهد یافت.<ref>مصباح یزدی، رستگاران، قم، ص۱۴۴.</ref> برخی گفته‌اند هدف [[تقوا]] نیز عمل صالح است.<ref>مدرسی، تفسیر هدایت، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۳۹۴.</ref> [[تکبر|خودپسندی]] و منت‌گذاری بر خدا در قبال عمل صالح، از آفات عمل صالح دانسته شده است.<ref>علیدوست خراسانی، «آفت‌های عمل صالح در سیره رضوی»، فرهنگ رضوی، ص۱۸۷.</ref> در روایات آمده که نگهداری و مداومت بر عمل صالح پشت [[شیطان]] را می‌شکند.<ref>مکارم شیرازی، اخلاق اسلامی در نهج البلاغه (خطبه متقین)، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۵۲۰.</ref> در روایت دیگری درباره اهمیت عمل صالح گفته شده است:<ref>شیخ مفید، الأمالی، ۱۴۱۳ق، ص۱۸۴.</ref> اگر کسی کلمه «[[تهلیل|لا اله الا الله]]» را بر زبان جاری کرد، به باطن عالم و ملکوت آسمان راه پیدا نمی‌کند مگر اینکه عمل صالح داشته باشد.<ref>جوادی آملی، اسرار عبادات، ۱۳۷۲ش، ص۲۹۸.</ref>
-در [[آیه خیر البریه|آیه ۷ سوره بینه]] مؤمنانی که عمل صالح انجام می‌دهند بهترین مخلوقات خدا توصیف شده‌اند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۷، ص۲۰۸؛ ارزانی، «همراهی اثربخش ایمان و عمل صالح (با تکیه بر المیزان)»، ص۱۳۴.</ref> در [[آیه ۱۰ سوره فاطر]] گفتار پاکیزه (اعتقاد صحیح) و عمل صالح سبب قرب معنوی شناخته شده است.<ref>سبحانی، منشور جاوید، قم، ج۱۴، ص۳۴۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۸، ص۱۹۴.</ref> در [[آیه ۹۷ سوره نحل]] نتیجه عمل صالحِ همراه با ایمان حیات طیبه (زندگی پاک و پسندیده) است؛<ref>سبحانی، منشور جاوید، قم، ج۱۴، ص۳۵۰؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۱، ص۳۸۹؛ قرائتی، تفسیر نور، تهران، ۱۳۸۸ش، ج۴، ص۵۷۷.</ref>  این آیه نشان می‌دهد که ایمان و عمل، بدون یکدیگر موجب پاداش نمی‌شود.<ref>مغنیه، التفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۴، ص۵۵۰.</ref> در آیاتی از قرآن{{یاد|آیه ۱۰۰ سوره مؤمنون، آیه ۱۲ سوره سجده، آیه ۳۷ سوره فاطر.}} اهل دوزخ در قیامت آرزو می‌کنند به دنیا برگردند تا عمل صالح انجام دهند.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱۴، ص۵۱؛ قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۷، ص۳۰۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۸، ص۲۷۵.</ref> درجات عالی بهشت به مؤمنانی که عمل صالح انجام داده‌اند وعده داده شده است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۴، ص۱۸۳.</ref> قرآن تمام انسان‌ها به جز مؤمنانی که عمل صالح می‌دهند را در [[خسران|خُسران]]  (زیان) می‌بیند.<ref>ارزانی، «همراهی اثربخش ایمان و عمل صالح (با تکیه بر المیزان)»، ص۱۲۱.</ref>
+در [[آیه خیر البریه|آیه ۷ سوره بینه]] مؤمنانی که عمل صالح انجام می‌دهند بهترین مخلوقات خدا توصیف شده‌اند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۷، ص۲۰۸؛ ارزانی، «همراهی اثربخش ایمان و عمل صالح (با تکیه بر المیزان)»، ص۱۳۴.</ref> در [[آیه ۱۰ سوره فاطر]] گفتار پاکیزه (اعتقاد صحیح) و عمل صالح سبب قرب معنوی شناخته شده است.<ref>سبحانی، منشور جاوید، قم، ج۱۴، ص۳۴۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۸، ص۱۹۴.</ref> در [[آیه ۹۷ سوره نحل]] نتیجه عمل صالحِ همراه با ایمان حیات طیبه (زندگی پاک و پسندیده) است؛<ref>سبحانی، منشور جاوید، قم، ج۱۴، ص۳۵۰؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۱، ص۳۸۹؛ قرائتی، تفسیر نور، تهران، ۱۳۸۸ش، ج۴، ص۵۷۷.</ref>  این آیه نشان می‌دهد که ایمان و عمل، بدون یکدیگر موجب پاداش نمی‌شود.<ref>مغنیه، التفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۴، ص۵۵۰.</ref> در آیاتی از قرآن{{یاد|آیه ۱۰۰ سوره مؤمنون، آیه ۱۲ سوره سجده، آیه ۳۷ سوره فاطر.}} اهل دوزخ در قیامت آرزو می‌کنند به دنیا برگردند تا عمل صالح انجام دهند.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱۴، ص۵۱؛ قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۷، ص۳۰۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۸، ص۲۷۵.</ref> درجات عالی بهشت به مؤمنانی که عمل صالح انجام داده‌اند وعده داده شده است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۴، ص۱۸۳.</ref> قرآن تمام انسان‌ها به جز مؤمنانی که عمل صالح انجام می‌دهند را در [[خسران|خُسران]]  (زیان) می‌بیند.<ref>ارزانی، «همراهی اثربخش ایمان و عمل صالح (با تکیه بر المیزان)»، ص۱۲۱.</ref>
 عمل صالح از ارکان اساسی [[توبه]]<ref>مکارم شیرازی، اخلاق در قرآن، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۲۲۹.</ref> و نشانه حقیقی آن شمرده می‌شود.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۵، ص۱۶۰.</ref> بر اساس آیات قرآن{{یاد|آیه ۹ سوره تغابن، آیه ۷ سوره عنکبوت، آیه ۲ سوره محمد، آیه ۷۰ سوره فرقان.}} عمل صالح همراه با ایمان، سبب [[آمرزش گناه|آمرزش گناهان]] می‌شود.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۲۸۱؛ سبحانی، منشور جاوید، قم، ج۱۴، ص۳۵۴؛ محسنی، افق اعلی، ۱۳۹۶ش، ج۳، ص۱۲۲.</ref> گفته شده عمل صالح کفاره بدی‌هاست<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۱۰، ص۸۱.</ref> و سیئات و بدی‌ها را می‌پوشاند و از بین می‌برد.<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱۳۸۹ش، ج۲۷، ص۳۶۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۴، ص۱۹۵.</ref>