پرش به محتوا

آیه ۶۷ سوره زخرف: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲: خط ۲:
|توضیح تصویر=|اندازه تصویر=|نام آیه=|واقع در سوره=|شماره آیه=|جزء=۲۵|شأن نزول=|مکان نزول=|موضوع=|درباره=تبدیل شدن دوستی‌ها به دشمنی در قیامت مگر برای اهل تقوا |سایر=|آیات مرتبط= [[آیه ۲۸ سوره فرقان]] و [[آیه ۱۰ سوره معارج]]}}
|توضیح تصویر=|اندازه تصویر=|نام آیه=|واقع در سوره=|شماره آیه=|جزء=۲۵|شأن نزول=|مکان نزول=|موضوع=|درباره=تبدیل شدن دوستی‌ها به دشمنی در قیامت مگر برای اهل تقوا |سایر=|آیات مرتبط= [[آیه ۲۸ سوره فرقان]] و [[آیه ۱۰ سوره معارج]]}}


'''آیه ۶۷ سوره زُخْرُف''' خبر می‌دهد که تمام دوستی‌‏ها در [[قیامت]] تبدیل به دشمنی می‌گردد مگر دوستی که برای [[خدا]] و در راه خدا باشد.<ref>حسینی شاه عبدالعظیمی، تفسیر اثنا عشری، ۱۳۶۳ش، ج۱۱، ص۴۹۳.</ref>   
'''آیه ۶۷ سوره زُخْرُف''' خبر می‌دهد که بسیاری از دوستی‌‏ها در [[قیامت]] تبدیل به دشمنی می‌گردد مگر دوستی‌ای که برای [[خدا]] و در راه خدا باشد.<ref>حسینی شاه عبدالعظیمی، تفسیر اثنا عشری، ۱۳۶۳ش، ج۱۱، ص۴۹۳.</ref>   


{{قرآن جدید|زخرف|۶۷}}|{{قرآن جدید|زخرف|۶۷|نوع=فولادوند|منبع=نه}}
{{قرآن جدید|زخرف|۶۷}}|{{قرآن جدید|زخرف|۶۷|نوع=فولادوند|منبع=نه}}


دو آیه پیشین ([[آیه ۶۵ سوره زخرف|۶۵]] و [[آیه ۶۶ سوره زخرف|۶۶ سوره زخرف]]) به «عذاب روزی دردناک» و «الساعة» اشاره کرده‌اند. مفسران نیز آیه ۶۷ را توصیفی از وقایع قیامت دانسته‌اند<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۱، ص۱۱۰.</ref> و تعبیر «یَوْمَئِذٍ» در آیه را اشاره به روز قیامت دانسته‌اند.<ref>حسینی شیرازی، تبیین القرآن، ۱۴۲۳ق، ص۵۰۷.</ref> «الْأَخِلَّاءُ» جمع کلمه خَلیل و به معنای دوست است.<ref>طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱۸، ص۱۲۰.</ref> تعبیر «عَدُوٌّ» را به قطع ارتباط معنا کرده‌اند که گاه با ناراحتی و [[نفرین]] همراه است.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۶، ص۵۵۹.</ref>
دو آیه پیشین ([[آیه ۶۵ سوره زخرف|۶۵]] و [[آیه ۶۶ سوره زخرف|۶۶ سوره زخرف]]) به «عذاب روزی دردناک» و «الساعة» اشاره کرده‌اند. مفسران نیز آیه ۶۷ را توصیفی از وقایع قیامت<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۱، ص۱۱۰.</ref> و تعبیر «یَوْمَئِذٍ» در آیه را اشاره به روز قیامت دانسته‌اند.<ref>حسینی شیرازی، تبیین القرآن، ۱۴۲۳ق، ص۵۰۷.</ref> «الْأَخِلَّاءُ» جمع کلمه خَلیل و به معنای دوست است.<ref>طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱۸، ص۱۲۰.</ref> تعبیر «عَدُوٌّ» را به قطع ارتباط معنا کرده‌اند که گاه با ناراحتی و [[نفرین]] همراه است.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۶، ص۵۵۹.</ref>


برخی مفسران در ذیل آیه ۶۷ زخرف به [[آیه ۲۸ سوره فرقان|آیه ۲۸ فرقان]] اشاره کرده‌اند که براساس آن در قیامت برخی افراد می‌گویند کاش فلانی را به عنوان دوست خود نمی‌گرفتم، او مرا گمراه کرد.<ref>طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱۸، ص۱۲۰.</ref> همچنین در [[سوره معارج]] آمده: «و هیچ دوست صمیمی سراغ دوستش را نمی‌گیرد».<ref>سوره معارج، آیه ۱۰.</ref>
برخی مفسران ذیل آیه ۶۷ زخرف به [[آیه ۲۸ سوره فرقان|آیه ۲۸ فرقان]] اشاره کرده‌اند که براساس آن در قیامت برخی افراد می‌گویند کاش فلانی را به عنوان دوست خود نمی‌گرفتم، او مرا گمراه کرد.<ref>طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱۸، ص۱۲۰.</ref> همچنین در [[سوره معارج]] آمده: «و هیچ دوست صمیمی سراغ دوستش را نمی‌گیرد».<ref>سوره معارج، آیه ۱۰.</ref>


[[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] پس از تلاوت آیه ۶۷ زخرف فرمود که وقتی دو مؤمن در دنیا دوست بودند و یکی فوت کرد، نزد خداوند می‌گوید فلانی دوست من بود و مرا به اطاعت از تو ترغیب می‌کرد. خداوندا نظر لطف خود را از او مگیر و سپس برای دوست خود دعا می‌کند. زمانی که دو [[کفر|کافر]] و [[فاسق]] با یکدیگر دوستی کنند و یکی از آنها بمیرد، می‌گوید فلان فرد مرا از عبادت و اطاعت تو منع می‏‌کرد و بر گناه تشویق می‌نمود. نظر لطف خود را از او بردار و به انواع عذاب گرفتارش کن.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۸۷.</ref>
[[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] پس از [[تلاوت قرآن|تلاوت]] آیه ۶۷ زخرف فرمود که وقتی دو مؤمن در دنیا دوست بودند و یکی فوت کرد، نزد خداوند می‌گوید فلانی دوست من بود و مرا به اطاعت از تو ترغیب می‌کرد. خداوندا نظر لطف خود را از او مگیر و سپس برای دوست خود دعا می‌کند. زمانی که دو [[کفر|کافر]] و [[فاسق]] با یکدیگر دوستی کنند و یکی از آنها بمیرد، می‌گوید فلان فرد مرا از [[عبادت]] و اطاعت تو منع و بر [[گناه]] تشویق می‌کرد. نظر لطف خود را از او بردار و به انواع عذاب گرفتارش کن.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۸۷.</ref>


[[سید محمدتقی مدرسی|محمدتقی مدرسی]] مفسر و مجتهد شیعه معتقد است این آیه علاوه بر این که بر اهمیت فراوان [[تقوا]] در دوستی تأکید درد، چرا که گونه‌ دوستی‌ها باقی می‌ماند و مطلوب است که از دنیا تا آخرت ادامه داشته و هر دو دوست وارد [[بهشت]] شوند. آخرت را نیز ملاک سنجش اعمال معرفی می‌کند؛ زیرا راه شناختن درستی یک اندیشه، نگریستن به سرانجام آن است. سرانجام امور در آخرت به بارزترین شکل جلوه‌گر می‌‏شود و انسان‌ها باید آن را مقیاسی برای سنجیدن اعمال خود در دنیا قرار دهند.<ref>مدرسی، من هدی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱۲، ص۵۱۵.</ref>
[[سید محمدتقی مدرسی|محمدتقی مدرسی]] مفسر و مجتهد شیعه معتقد است این آیه علاوه بر این که بر اهمیت فراوان [[تقوا]] در دوستی تأکید دارد، چراکه گونه‌ دوستی‌ها باقی می‌ماند و مطلوب است که از دنیا تا آخرت ادامه داشته و هر دو دوست وارد [[بهشت]] شوند. آخرت را نیز ملاک سنجش اعمال معرفی می‌کند؛ زیرا راه شناختن درستی یک اندیشه، نگریستن به سرانجام آن است. سرانجام امور در آخرت به بارزترین شکل جلوه‌گر می‌‏شود و انسان‌ها باید آن را مقیاسی برای سنجیدن اعمال خود در دنیا قرار دهند.<ref>مدرسی، من هدی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱۲، ص۵۱۵.</ref>


==پانویس==
==پانویس==
Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۲۸۱

ویرایش